«Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», λέει ο λαός, παραπέμποντας στο εξίσου σοφό αρχαίο ρητό «όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Ομως για να μην αδικούμε καταστάσεις αυτό δεν ισχύει πάντα. Και προσωπικά εύχομαι ειλικρινά να μην ισχύει για την περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Γεωργιάδη.
Χωρίς αμφιβολία πολλοί από εμάς σε κάποια περίοδο της ζωής μας έτυχε να συμπέσουμε με φίλους που δεν μας άξιζαν. Κάποιες φορές ταυτιστήκαμε από τον κοινωνικό μας περίγυρο συνειρμικά και με λάθος ανθρώπους. Με τύπους από την παρέα την παραβατική συμπεριφορά των οποίων εκ των υστέρων κατακρίναμε.
Συμβαίνει ακόμη νορμάλ άτομα να πιάνουν παρτίδες και με σεξουαλικά ιδιόρρυθμους. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, ειδικά όταν είσαι νέος.
Τα προβλήματα αρχίζουν από εκεί που τα κουσούρια γίνονται αναπόσπαστο στοιχείο του χαρακτήρα και τα ξεστρατίσματα καταλήγουν στον εισαγγελέα. Το δε μέγεθος των προβλημάτων σχετίζεται ασφαλώς με την βαρύτητα των παραπτωμάτων. Είναι άλλο πράγμα μια μικροαπάτη και άλλο πράγμα ο φόνος εκ προμελέτης. Άλλη ιστορία οι ακάλυπτες επιταγές και άλλη το εμπόριο πρέζας. Ξεχωριστή περίπτωση ο κλεφτοκοτάς από τον κατά συρροή βιαστή.
Υπάρχει επομένως μια διαβάθμιση. Συχνά στο έγκλημα υπάρχει και μια σχέση αίτιου-αιτιατού. Κι όταν προκύπτει αιτία για την παρεκτροπή η κοινωνία είναι πιο εύκολο να συγχωρήσει. Υπάρχουν όμως και παραπτώματα ατιμωτικά, επαίσχυντα που επισύρουν γενικευμένη κατακραυγή και αποτροπιασμό. Συμπεριφορές που δεν αντέχονται. Και μία ασφαλώς από αυτές είναι η παιδεραστία. Ξέρετε εσείς ποτέ κανέναν να ομολογεί ότι είχε κολλητό έναν παιδεραστή; Κατηγορούμενο για ένα έγκλημα που τιμωρείται βαριά στα δικαστήρια, συχνά όμως τιμωρείται και πίσω από τα σίδερα της φυλακής μέσα απ΄τον άγραφο κώδικα τιμής των κρατουμένων;
Αν πιάσουν τον φίλο σου για παιδεραστία, σχεδόν επ αυτοφώρω, μπορείς να του ξαναμιλήσεις; Μάλλον θα κάνεις ότι δεν τον ξέρεις. Και πολύ περισσότερο δεν θα του στείλεις κάποιον από την οικογένεια σου να τον υπερασπιστεί. Ε, δυστυχώς ο Κυριάκος έκανε και αυτό το λάθος…
Ας υποθέσουμε, χάριν της συζήτησης, ότι ο αρχηγός της ΝΔ δεν ήξερε τίποτα για τον χαρακτήρα και το ποιόν του φίλου και στενού του συνεργάτη. Δεν είχε ξανακούσει ποτέ για τις περιπέτειες και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του. Κι όταν έσκασε η υπόθεση, έπεσε από τα σύννεφα. Τι έπρεπε λοιπόν να κάνει; Να…τιμήσει την φιλία του; Η να του πει «Τράβα στην ευχή της Παναγίας παιδάκι μου και καλά ξεμπερδέματα»;
Επέλεξε το πρώτο. Τον στήριξε στέλνοντας και στελέχη του κόμματος ως μάρτυρες υπεράσπισης και νομικούς του συμπαραστάτες. Εξακολουθεί να τον στηρίζει ακόμη και μετά την πρωτόδικη καταδίκη του μιλώντας για «προσωπική υπόθεση» και υπονοώντας ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται.
Το τεκμήριο της αθωότητας, μπορεί να σκεφτείτε. Μόνο που σε τέτοιες περιπτώσεις ας ψάξει να το βρει ο ενδιαφερόμενος. Όχι να το κάνει σημαία ολόκληρη η Νέα Δημοκρατία. Γιατί τότε η υπόθεση δεν είναι «προσωπική». Είναι εξόχως κομματική.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο Νίκος Γεωργιάδης έπεσε θύμα πολιτικής πλεκτάνης. Ότι του την έστησαν πράκτορες στη Μολδαβία! Σε κάθε περίπτωση όμως αδυνατώ να καταλάβω γιατί έπρεπε να τον παντρευτεί και να τον κουβαλάει στους ώμους της η Νεα Δημοκρατία.
Ο συγκεκριμένος τύπος με τις αιρετικές απόψεις είναι έξυπνος, ίσως ο εξυπνότερος απ΄όσους έχει ο σημερινός αρχηγός δίπλα του. Αλλα είναι και αδίστακτος. Ειδικά όταν έρχεται η ώρα για να προστατέψει το τομάρι του. Δεν σεβάστηκε ούτε την στήριξη που απλόχερα του προσφέρθηκε και τον «έδωσε» τον Κυριάκο στη ψύχρα. Εκτος κι αν αυτά που είπε στο δικαστήριο ήταν προιόν συνεννόησης, οπότε καλύτερα να αλλάζουμε χώρα. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Ο Γεωργιάδης αυτενέργησε. Κεφαλαιοποίησε τη σχέση και τη συνεργασία με τον Κυριάκο για να ενισχύσει(σ.σ. έτσι νόμιζε)την υπερασπιστική του τακτική. Και στο τέλος εξέθεσε ανεπανόρθωτα τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια περίοδο που αγωνίζεται να αποδείξει ότι διατηρεί ηθικό πλεονέκτημα έναντι του Τσίπρα.
Αυτό το «Κάτσε λίγο απ’ εξω μέχρι να καταλαγιάσει» θα στοιχίσει πολύ ακριβά στην παράταξη. Γιατί στην συνείδηση του απλού κόσμου το παράπτωμα για το οποίο κατηγορείται ο Γεωργιάδης δεν έχει κανένα στοιχείο προσωρινότητας. Είναι στίγμα ανεξίτηλο…
Πηγή: hellasjournal.com
