Υπάρχει το κόμμα, υπάρχει η παράταξη και υπάρχει και η επανίδρυση του κόμματος και ο μετασχηματισμός του σε παράταξη. Προσπάθησε με διακριτικό πλην σαφή τρόπο να το πει και ο Τσίπρας κατά την τελευταία περιοδεία του (Flash TV Δυτικής Μακεδονίας): “Η πορεία προς τον λαό θα καταλήξει στο συνέδριο επανίδρυσης του κόμματος”. Λογικό. Γιατί, άλλωστε, πορεύεται νομό-νομό σε όλη τη χώρα, αν όχι για να περάσει την Ερυθρά και να φτάσει στη Γη της Επαγγελίας;
Οι λέξεις “κόμμα” και “παράταξη” είναι οι πιο δημοφιλείς λέξεις αυτό τον καιρό στον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων. Στο επταόροφο της Κουμουνδούρου ακούς μονότονα την πρώτη, μόλις τα κλιμάκια βγουν από την εξώπορτα και χαιρετίσουν τους θυρωρούς γίνεται επικρατέστερη η δεύτερη. Και πάλι λογικό. Πόσοι θα εμπνευστούν άραγε από το isyriza και θα εγγραφούν στην πλατφόρμα εάν γνωρίζουν πως θα περάσουν από εξαντλητικό face control από τους κλειδοκράτορες των τοπικών οργανώσεων εάν δεν έχουν την ελπίδα ότι θα ενταχθούν σε κάτι καινούριο και μεγάλο που δεν αποπνέει την ακινησία της κομματικής γραφειοκρατίας και την υπεράσπιση της “αυθεντίας”; Πόσοι το πιστεύουν όμως;
Στην περίπτωση της ΑΣΟΕΕ, για παράδειγμα, η αντίληψη περί “κόμματος” νίκησε εκείνη της “παράταξης”. Και ίσως φόβισε κάποιους. Η διαχείριση ήταν εσωστρεφής και φοβική.
Η συζήτηση αυτή, όμως, είναι περί όνου σκιάς και καταντάει πληκτική και ανασταλτική για πρωτοβουλίες.
Η ζωή, όμως, είναι απλή “εκεί έξω”, αρκεί να διαβεί κανείς τις αγκυλώσεις. “Μέσα”, όμως, σοβεί η αντιπαράθεση για τα τιμάρια. Το κακό είναι πως η ατμόσφαιρα αυτή εκπέμπεται και τρομάζει πολλούς από εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα στις εκλογές του Ιουλίου. Στην κομματική γραφειοκρατία, οι μεν λένε ΣΥΡΙΖΑ, οι δε λένε Τσίπρα. Το ζήτημα, όμως, είναι τι λέει ο κόσμος.
Δυστυχώς για τους μεν, οι πολλοί λένε το δεύτερο. Και δεν πολυκαταλαβαίνουν την “αρχιτεκτονική” του μετασχηματισμού και της επανίδρυσης. Επιζητούν εκείνο το πολιτικό υποκείμενο που θα στεγάσει την αντιδεξιά τοποθέτησή τους και θα οργανώσει τον συναισθηματισμό τους.
Αυτόν το επικίνδυνο εσωτερικό διπολισμό τον διαπιστώνει εύκολα κανείς σε όλες τις εκφάνσεις της παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό. Αργή αντιπολίτευση, αδυναμία εκφοράς ενιαίου λόγου, μπρος-πίσω στην υπεράσπιση του θετικού κυβερνητικού έργου, δισταγμοί στην κατανόηση σχετικά με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που τραβούν την ιστορία από το μανίκι για να οπισθοχωρήσει.
Ο Μητσοτάκης κέρδισε γιατί πέρασε πάνω από τα σκύβαλα της δικής του κομματικής γραφειοκρατίας, γιατί σμπαράλιασε τις επετηρίδες και αρνήθηκε τις “συμφωνίες κυρίων” του παρελθόντος για τον διαμοιρασμό των εσωκομματικών οφικίων. Και τώρα ηγεμονεύει. Πολιτικά και επικοινωνιακά.
Όσες περιοδείες κι αν κάνει ο Τσίπρας δεν θα φτάσει στο τέλος εάν δεν υπερβεί τους εσωτερικούς καταναγκασμούς. Όχι επιδεικνύοντας αμοραλισμό έναντι των συντρόφων του αλλά εξαντλώντας κάθε δυνατότητα να πείσει εκείνους που βρίσκονται εκτός του νέου εγχειρήματος και διστάζουν να μπουν.
Χρειάζεται να πείσει πως δεν αποτελεί μόνο την αναγκαία εξισορρόπηση του πολιτικού συστήματος που τώρα έχει γείρει δεξιά, αλλά πως διαθέτει πραγματική στρατηγική επιστροφής στην εξουσίας και μιας νέου τύπου διακυβέρνησης. Επ΄ αυτού ελάχιστα έχουν γίνει. Για τα λάθη του παρελθόντος -και ήταν πολλά- θα τον συγχωρήσουν μόνο όταν τον εμπιστευτούν πως διαθέτει όραμα που να τα υπερβαίνει.
Το συνέδριο είναι αναμφίβολα ένα ορόσημο. Όχι, όμως, ως ένα κομματικό “Καμπ Ντέϊβιντ” ειρήνευσης και μοιρασιάς των μικρών εξουσιών και προνομίων, αλλά ως αφετηρία για μια πραγματικά νέα πολιτική γεωγραφία.
Και η πορεία προς το συνέδριο δεν μπορεί να υπονομεύει το κύριο, την λειτουργία, δηλαδή, ενός κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης που πρέπει καθημερινά να αποδομεί τις πολιτικές και καθεστωτικές λογικές της κυβέρνησης.
Προσώρας, αυτό δεν συμβαίνει επαρκώς. Και επ΄ αυτού δεν έχει ευθύνη μόνο ο Τσίπρας αλλά και όσοι από το μεγάλο κάδρο της διακυβέρνησης (μέχρι τον Ιούλιο) πέρασαν εύκολα στο ημίφως των εσωκομματικών διευθετήσεων.
Εν κατακλείδι, στο ερώτημα του τίτλου η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι “παράταξη”. Και, μάλιστα, απλόχωρη και ανεκτική…
Πηγή: anatropinews.gr
