Με μια σκληρή ανάρτηση στο twitter και ένα μακροσκελές βιωματικό – από την προσωπική της επαφή με τον υφ/γο ΥΠΕΘΑ Αλκ Στεφανή, την προηγούμενη περίοδο ως Περιφερειάρχης Αττικής – η Ρένα Δούρου “δείχνει” τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη πίσω από την απόφαση να εκπροσωπηθεί η κυβέρνηση επίσημα και μάλιστα σε τόσο υψηλό επίπεδο, σε μια συγκυρία που ζητούμενο είναι η εθνική ενότητα μπροστά στην άμεση πλέον τουρκική απειλή σε Αιγαίο και Κύπρο, σε μια “γιορτη” που αποθεώνει τη μισαλλοδοξία, τον εθνικό διχασμό και τον αναθεωρητισμό στην Ιστορια του τόπου.
Η ανάρτηση της Ρένας Δούρου στο twitter:
“Η εκπροσώπηση του ΠΘ σε εκδήλωση που σηματοδοτεί σκοτεινές εποχές για τον τόπο&σε πρακτικές που έχουν καταδικαστεί από το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου αποτελεί τεράστιο πολιτικό ολίσθημα&νίκη του αναθεωρητισμού που χρεώνεται αποκλειστικά στον ίδιο τον ΠΘ”
Η εκπροσώπηση του ΠΘ σε εκδήλωση που σηματοδοτεί σκοτεινές εποχές για τον τόπο&σε πρακτικές που έχουν καταδικαστεί από το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου αποτελεί τεράστιο πολιτικό ολίσθημα&νίκη του αναθεωρητισμού που χρεώνεται αποκλειστικά στον ίδιο τον ΠΘhttps://t.co/3Gx0sTtSwR
— Ρένα Δούρου (@RenaDourou) August 23, 2020
Και το βιωματικό ποστ στο facebook :
“Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον κ. Α. Στεφανή ως αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού και να τον συναντήσω ως υφυπουργό Εθνικής Άμυνας, στο πλαίσιο σειράς συναντήσεων, που έγιναν χωρίς δημοσιότητα – καθώς, σύμφωνα με την πάγια αρχή μου, η ενασχόληση με τα κοινά οφείλει να σημαίνει λιγότερες φωτογραφίες και περισσότερο απτό, μετρήσιμο αποτέλεσμα για τους πολίτες – με υπουργούς, μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 και πριν παραδώσω τη Διοίκηση της Περιφέρειας.
Σκοπός των συναντήσεων εκείνων ήταν η ενημέρωση για ορισμένα κρίσιμα για την Αττική έργα, για το μέλλον των οποίων, όλοι και όλες που εργαστήκαμε σκληρά πέντε χρόνια για την υλοποίησή τους, αγωνιούμε ακόμα και σήμερα.
Η κρίση μου, που μπορεί βεβαίως και να λαθεύει, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο υφυπουργός δεν ανακάλυψε ξαφνικά, μια ωραία πρωία, την εξωστρεφή πτυχή των υπουργικών του καθηκόντων, αποδεχόμενος την πρόσκληση στη γιορτή μισαλλοδοξίας, διχασμού και αναθεωρητισμού στο Γράμμο και το Βίτσι, που διοργανώνει η “Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού”.
Είμαι βεβαία, ότι ένας αξιωματικός που ανήλθε στην κορυφή της ιεραρχίας των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι, χάρη στην υψηλού επιπέδου εκπαίδευση που έχει λάβει, απολύτως εξοικειωμένος με τις έννοιες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τις αρχές του συνταγματικού δικαίου, εκείνες του Συμβουλίου της Ευρώπης (την προεδρία της οποίας ασκεί αυτή την περίοδο η χώρα μας) σχετικά με τη Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου, γνωρίζει τη σκέψη διανοητών όπως ο Τοκβίλ και ο Θόρω. Φαντάζομαι επίσης ότι δεν του είναι άγνωστα τα ιδεώδη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως τα συνέλαβαν οι Σουμάν ή ντε Γκάσπερι.
Το θέμα δεν έχει λοιπόν να κάνει με έναν δήθεν ανιστόρητο υπουργό, που κάποιοι θεωρούν ότι θα πρέπει να καθαιρεθεί, από τη στιγμή που αποδέχθηκε αυτήν την τοξική πρόσκληση. Μια παρεμφερής εξέλιξη άλλωστε δεν θα προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση, αν κρίνει κανείς από τον τρόπο με τον οποίο, όπως έχουμε διαπιστώσει επανειλημμένως, αντιλαμβάνεται τη δομή και τη λειτουργία του “επιτελικού κράτους” αλλά και του Υπουργικού Συμβουλίου, ο πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης.
Τα παραδείγματα υπουργών που είτε βρέθηκαν αίφνης χωρίς αρμοδιότητες είτε “αδειάστηκαν” με συνοπτικές διαδικασίες, ουκ ολίγα: οι δωρεάν μάσκες στα σχολεία, η επένδυση του Ελληνικού, οι αρμοδιότητες στο Υπουργείο Υγείας, κ.α..
Το θέμα λοιπόν δεν είναι ο κ. Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας.
Είναι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ως επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, επί 4.5 χρόνια αλλά και προεκλογικά, επέλεξε να συνδέσει τη Νέα Δημοκρατία με την πατριδοκαπηλία. Αυτή την ιστορικά απεχθή και πολιτικά επικίνδυνη προσέγγιση, που στόχο έχει τον διχασμό του τόπου για μικροκομματικά οφέλη.
Όταν μάλιστα οι παλιότεροι και μεγαλύτεροι σε ηλικία, όσοι είχαν ζήσει το διχασμό και τις συνέπειές τους αλλά και οι νεότεροι, εκείνοι που είχαν διαβάσει για αυτόν, πίστευαν ότι πια ο τόπος έχει απαλλαγεί από αυτή την κατάρα του δημόσιου βίου, ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να την επαναφέρει. Για να ανέλθει στην εξουσία χάρη στην υιοθέτηση και τη στήριξη του ακροδεξιού λόγου των επαγγελματιών της εθνικοφροσύνης κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Εμφάνισε την τότε κυβέρνηση Τσίπρα ως … ενδοτική, ανοίγοντας την κερκόπορτα του διχασμού, πλήττοντας τον συνεκτικό ιστό της κοινωνίας. Έναν ολισθηρό δρόμο που η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν ακολουθεί, δίνοντας το αντίθετο παράδειγμα.
Όμως ο κ. Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός πλέον, εμμένει στον επικίνδυνο κατήφορο.
Σήμερα λοιπόν, όταν τουρκικά πλοία, ερευνητικά και άλλα, κοντεύουν να περάσουν καλώδια στους στύλους της ΔΕΗ στη συνοικία των Αναφιώτικων κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και όταν μια μερίδα πολιτών, που διαπαιδαγωγήθηκαν από την ΝΔ – Αξιωματική Αντιπολίτευση με τις κραυγές εθνικιστικής υπερπλειοδοσίας, για να ψηφίσουν όπως ψήφισαν, παρακολουθεί πλέον με αμηχανία τις εξελίξεις στο Αιγαίο, με την πανδημία να δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο άγχος και παράλυση, ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει να απαντήσει στις εξελίξεις στις σχέσεις με την Τουρκία, κλείνοντάς τους το μάτι.
Επιχειρώντας να προκαταλάβει (και να εκτονώσει) την οργή εκείνων που χθες έστελνε στις διαδηλώσεις του μίσους, στέλνοντας εκπρόσωπο της κυβέρνησης στην εκδήλωση του διχασμού. Επιστροφή στην εποχή της εθνικοφροσύνης και του πολιτικού και κοινωνικού στιγματισμού. Επιστροφή στο “ευτυχές” 1950 από έναν πρωθυπουργό που κατά τα άλλα επαίρεται για τις… σύγχρονες αντιλήψεις του!
Δεν ξέρω εάν εκεί στο Κολάμπια ο κ. Μητσοτάκης είχε χρόνο να εντρυφήσει στα κείμενα των Πατέρων των ΗΠΑ και την ιστορική ομιλία του Λίνκολν στο Γκέτισμπεργκ αλλά θα πρέπει να γνωρίζει ένα πράγμα.
Ότι ο πατριωτισμός και ο φιλελευθερισμός είναι πολύ σπουδαίες υποθέσεις για να γίνονται, πότε “επιχείρημα” εκ του ασφαλούς, πότε “φόντο” σε τηλεοπτικό διάγγελμα, πότε εργαλείο επιλεκτικής, ανάλογα με τη συγκυρία, ανάγνωσης της ιστορίας, πότε κρατική στήριξη στους φιλικούς, πλην παρασιτικούς, επιχειρηματίες και πότε “εκσυγχρονισμός” όταν πρέπει να ισοπεδωθούν οι μικρομεσαίοι, “ζόμπι” τους λέει η κυβέρνηση, επιχειρηματίες.
Η εκπροσώπηση του Πρωθυπουργού σε μια εκδήλωση που παραπέμπει ευθέως σε σκοτεινές εποχές που ο τόπος έχει πληρώσει πολύ ακριβά, και σε πρακτικές που έχουν καταδικαστεί από το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου, αποτελεί τεράστιο πολιτικό ολίσθημα και νίκη του αναθεωρητισμού, που χρεώνεται αποκλειστικά στον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη.
Πριν από καιρό, ένας βαθύς γνώστης της σύγχρονης ιστορίας, μου είχε επισημάνει τη διαφορά μεταξύ του statesman και του πολιτικού. “Ο statesman ασχολείται με το μέλλον του τόπου, αυτός είναι ο ορίζοντας της δράσης του. Ο πολιτικός βλέπει μόνο τις επόμενες κάλπες. Αυτή είναι η διαφορά τους”.
Αλίμονο. Ο κ. Μητσοτάκης ανήκει στην κατηγορία των “πολιτικών”…
Σημαντική σημείωση: Ας μην σπεύσουν τίποτε τσιτάχ της δημοσιογραφίας και διαδικτυακοί θιασώτες του gnvmi mu να συμψηφίσουν την συμμετοχή του υφυπουργού Εθνικής Άμυνας στις γιορτές μίσους με το κάμπινγκ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ στο Νεστόριο και την επίσκεψη που οργάνωσε στο Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης στο Γράμμο, το οποίο ανήκει στη Βουλή, με στόχο την υπέρβαση του διχασμού μέσα από την γνώση της ιστορίας.
Άλλωστε ο πατέρας μας στις καλοκαιρινές μας διακοπές φρόντιζε τη μια χρονιά να επισκεφτούμε το Δίστομο και τα Καλάβρυτα, την άλλη τη Βιάννο, το Γράμμο και το οχυρό Ρούπελ. Με τη λίστα της μάνας για τα ψώνια από τη Βαρβάκειο στο χέρι, χασομερούσαμε στο Ιστορικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην πόρτα του Πολυτεχνείου στην Πατησίων, στην οδό Μέρλιν και στο πάρκο του ΕΑΤ ΕΣΑ.
Πριν τελειώσουμε το δημοτικό και ο αδελφός μου κι εγώ, γνωρίζαμε τον Απόστολο Σάντα και τον Μανώλη Γλέζο, την απόβαση στη Νορμανδία και τη μάχη του Στάλινγκραντ, τον Βαν Φλιτ και τον Κανελλόπουλο, τον Βελουχιώτη, τον Σαράφη, τον Τσακαλώτο, τον Μουστακλή, τον Παπαδόγγονα, Γ.- Α. Μαγκάκη, τον Τζαννετάκη και τον Παππά και την ιστορία του “Βέλους” στην Ιταλία. Δεν είχε πάει πανεπιστήμιο. Δεν ήταν μέλος κανενός αριστερού κόμματος. Δεν ήταν συνδικαλιστής- άλλωστε τότε απαγορευόταν. Έφερε το εθνόσημο.”
