Σε μια τέλεια άσκηση ίσων “γεωμετρικών” αποστάσεων, για το τι συνέβη “στον «πόλεμο» της Ελλάδας κατά την περίοδο των μνημονίων”, ανάμεσα στην αφήγηση της δημοσιογραφου της Καθημερινής Ελένης Βαρβιτσιώτη και του πρώην ΥΠΟΙΚ της περιόδου της ΠΦΑ και νυν επικεφαλής του ΜέΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη, παίρνει ο διάδοχος του, τον Ιούλιο του 2015 στο τιμόνι της Οικονομίας, και μέχρι τότε συνεργάτης του (αν. ΥΠΟΙΚ) Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Στο πλαίσιο του ημερολογίου που κρατά και δημοσιεύει κάθε μήνα στο fb αναφέρεται στην είδηση του θανάτου του Τ. Λε Καρέ στις αρχές Δεκεμβρίου:
Συγκεκριμένα γράφει στο ημερολογιο του:
“4/12/20 ένας Τζον Λε Καρέ για την ελληνική κρίση
Στην ολομέλεια για τον προϋπολογισμό. Δεν με απορροφά εντελώς το επίπεδο της συζήτησης.
Έτσι όταν μου στέλνει sms δημοσιογράφος από την Καθημερινή να σχολιάσω το θάνατο του Τζον Λε Καρέ, αποφασίζω να ανταποκριθώ. Για μένα ο Λε Καρέ ανέδειξε πως ο ψυχρός πόλεμος διαστρέβλωσε τις αξίες που υποστήριζαν και οι δυο πλευρές. Μια σκοτεινή περίοδο όπου κυριαρχούσε η κυνικότητα και η απαξίωση των όποιων οραμάτων, κάτι που στο έργο του συγγραφέα παρουσιάζεται με τον καλύτερο τρόπο χωρίς παρωπίδες και προκαταλήψεις.
Αργότερα σκέφτομαι τον «πόλεμο» της Ελλάδας κατά την περίοδο των μνημονίων. Ανεξάρτητα από ποια μεριά στηρίζει κανείς, και υπήρχαν πολλές, και σε αυτή την περίπτωση διαστρεβλώθηκαν, ή τουλάχιστον τσαλακώθηκαν, οι αξίες των συμμετεχόντων. Αυτό δεν μπορεί να βγει από βιβλία όπως Η Τελευταία Μπλόφα των Βαρβιτσιώτη και Δενδρινού – η κατά Θωμά (ή αλλιώς Βιζεριανού της Αυστρίας) Ευαγγελίου περιγραφή των γεγονότων – όπου παρουσιάζεται όλη η γραμμή των πιστωτών χωρίς καμία προσπάθεια να αναλυθεί, έστω και από κριτική μάτια, η δική μας πλευρά. Ούτε βέβαια από το Ενήλικοι στο δωμάτιο του Γιάνη Βαρουφάκη, μια άσκηση ολικής επιβεβαίωσης όπου όλο το δράμα τριγυρνά γύρω από το πρόσωπό του, που πάντα είχε δίκιο, πάντα υπήρχαν λύσεις, πάντα τον πρόδιδαν οι άλλοι.
Ίσως πρέπει να περιμένουμε από τη λογοτεχνία μια ιστόρηση που θα μπορεί να πιάσει όλες τις πτυχές του δράματος χωρίς προκαταλήψεις, παρωπίδες αλλά και χωρίς εμπάθεια. Θα βρεθεί ο Τζον Λε Καρέ της ελληνικής κρίσης;”
