Είστε εδώ

Η σύγκρουση με το καθεστώς διαμορφώνει τις αριστερές και προοδευτικές «ταυτότητες» (του Μενέλαου Γκίβαλου)

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την παλινόρθωση ενός πλέγματος πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων που προωθεί ένα σύστημα μετα-Δημοκρατίας και δρα ως ολοκληρωτικό καθεστώς. Το πρωτοφανές πλιάτσικο στο οποίο έχει μετά μανίας επιδοθεί το κυβερνητικό καθεστώς, η διάλυση και εκποίηση των θεσμών του κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία, περίθαλψη, συντάξεις), η πλήρης σχεδόν αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η κατακρήμνιση των δημόσιων οικονομικών, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας, η γκεμπελικού – ολοκληρωτικού τύπου προπαγάνδα που εξαπολύεται κατά της κοινωνίας αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα του καθεστώτος αυτού.

Το κυβερνητικό καθεστώς δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί σε κανέναν. Έχει διαμορφώσει τη δική του «ηθική» που ακυρώνει και υπερβαίνει τη διάκριση μεταξύ νόμιμου και ηθικού που επικαλέσθηκε πριν από χρόνια ο αλήστου μνήμης Γ. Βουλγαράκης. Γιατί σήμερα δεν υπάρχει ούτε νόμιμο ούτε ηθικό. Αντίθετα ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ. «Πήραμε το Ο.Κ. στις εκλογές και μπορούμε να κάνουμε ό, τι θέλουμε»… Αυτή είναι η κυβερνητική – καθεστωτική «λογική».

Ένας αριθμός, ο αριθμός 158 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, μπορεί να επιβάλει τη δική του «νομιμότητα», τη δική του «ηθική». Οι νόμοι και
οι κανόνες, ακόμα και η ίδια η δικαιοσύνη αφορούν τους αφελείς, τους αθεράπευτα ρομαντικούς δημοκράτες.

Αναθέσεις, χωρίς διαγωνισμούς, σε κουμπάρους και ημέτερους, γονυκλισίες και παροχές στους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, ξεπούλημα των δημόσιων – εθνικών υποδομών, όπως της ΔΕΗ, ακόμα και του νερού. Και σε πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί των ΜΜΕ που «ταΐζονται» συστηματικά προκειμένου να αντιστρέψουν την πραγματικότητα και να εξαφανίσουν όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη αντιπολίτευση αλλά και κάθε κοινωνική αντίδραση και διαμαρτυρία.

Για να επικρατήσει όμως η δική τους «ηθική» πρέπει να απαξιωθεί και να ευτελισθεί η ίδια η κοινωνία. Ο διασυρμός και η επιχείρηση απαξίωσης των επιστημόνων- ελεύθερων επαγγελματιών με το γελοίο πρόγραμμα των vouchers, η περιφρόνηση και η απέχθεια που εκδηλώθηκε προς τους καλλιτέχνες και τους εργάτες του πνεύματος, η αναλγησία και η αδιαφορία που επιδεικνύεται προς τους ανέργους, τους ημιαπασχολούμενους, αλλά και προς τους μικρομεσαίους που οδηγούνται στο κλείσιμο, αποτελούν μια επιχείρηση απαξίωσης και χειραγώγησης των πολιτών.

Ο τελικός στόχος είναι να αποδεχθούν οι πολίτες μοιρολατρικά ότι η «ηθική» και οι επιλογές του κυβερνητικού καθεστώτος συνιστούν μια νομοτέλεια στην οποία θα πρέπει να υποταγούν ώστε η καθεστωτική «κουλτούρα» να γίνει κουλτούρα των πολιτών, ολόκληρης της κοινωνίας.

ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΟΡΜΠΑΝΙΣΜΟΣ

Ο «σχεδιασμός» του καθεστώτος στο επίπεδο το πολιτικού συστήματος ακολουθεί μια παρόμοια, ολοκληρωτικού χαρακτήρα επιδίωξη: Στόχος είναι να διαμορφωθεί ένας πανίσχυρος, υπερσυντηρητικός- νεοφιλελεύθερος πόλος, κατά το πρότυπο του Όρμπαν, που θα κυριαρχεί πλήρως, έχοντας περιθωριοποιήσει και απονευρώσει ιστορικά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα αρκεσθεί σε έναν δευτερεύοντα παθητικό ρόλο, χωρίς να μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία.

Η «πρόβα τζενεράλε» του νέου καθεστωτικού ολοκληρωτισμού (που ξεκίνησε με τη συγκρότηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου εδώ και τρία χρόνια) πραγματοποιείται την περίοδο αυτή στα ΜΜΕ που έχουν κάνει «αόρατους» τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα.

Η κοινωνική διαμαρτυρία η οποία εκδηλώνεται από πολλές πλευρές θα πρέπει όχι μόνο να πολιτικοποιηθεί αλλά και να διαμορφωθεί σε μια ευρύτατη κοινωνική συμμαχία που θα αντιμετωπίσει όχι κάποιες κυβερνητικές πολιτικές αλλά ένα αδίστακτο και αποηθικοποιημένο καθεστώς.

Αυτή είναι η στρατηγικής σημασίας σύγκρουση που θα προκύψει κατά την επόμενη περίοδο. Κι αλλοίμονο σε εκείνους που ασχολούνται ακόμα με το ερώτημα εάν παραμένει ή όχι κεντροδεξιός ο Κυρ Μητσοτάκης ή εάν ο Αλ. Τσίπρας θέλει να διαμορφώσει ένα αρχηγικό κόμμα με κεντρώα – σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά…

Οι αριστεροί, οι προοδευτικοί, οι δημοκράτες πρέπει πριν απ’ όλα να αναγνωρίζουν τα στρατηγικά πεδία, τα μέτωπα σύγκρουσης και να διαμορφώνουν συνεκτικές κοινωνικές συμμαχίες.

Είναι ο καιρός να χορέψουμε, όπως μας καλεί ο ποιητής, «πάνω στο φτερό του καρχαρία», να αγωνιστούμε, να δώσουμε σχέδιο και όραμα στην κοινωνία. Κι όχι να κλειστούμε στα «αμπάρια», αναζητώντας τη δήθεν χαμένη μας ταυτότητα…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *