Στο προσκήνιο εμφανίζεται το αδιανόητο: να κυβερνήσει η Αριστερά με επικεφαλής έναν νεαρό που έχει εμφανιστεί στον δημόσιο βίο μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα.
Η πρώτη αντίδραση ήταν να τον προσεταιριστούν. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας δεν τσίμπησε το δόλωμα «μαζί θα κυριαρχήσουμε για πολλά χρόνια» και αρνήθηκε να συμπράξει με τους απεσταλμένους του συστήματος, όπως ξέρουν και οι γάτες Ιμαλαϊων.
Από εκείνη τη στιγμή του κήρυξαν τον πόλεμο και βγήκαν στην αναζήτηση αντίπαλου ως επικεφαλής της ΝΔ καταλήγοντας πάλι στην… οικογένεια Μητσοτάκη που τους είχε προσφέρει υπηρεσίες και κατά του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Κώστα Μητσοτάκη.
Ο νεότερος γιος του παραγκώνισε την Ντόρα Μπακογιάννη και πήρε αυτός τη «δουλειά», προβάλλοντας ως πρώτο αίτημα τις… εκλογές για να φύγει ο Τσίπρας, μόλις έναν μήνα μετά τη εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ .Τον πολεμούσαν και όταν ήταν εναντίον του Μνημονίου και όταν έγειρε υπέρ.
Έτσι άρχισε στήνεται το σκηνικό που βλέπουμε σήμερα. Ο Τσίπρας ακολούθησε τη μέθοδο του Καραμανλή, όχι για να αφαιρέσει με νόμο την τηλεοπτική ισχύ από τους μιντιάρχες, αλλά να τους βάλει κανόνες και κυρίως να τους υποχρεώσει να πληρώσουν.
Ο πρώτος γύρος παρότι κερδήθηκε θριαμβευτικά, στο τέλος χάθηκε από εσωτερικά λάθη – σε ένα μέτωπο που δεν είχε υπολογισθεί: τα δικαστήρια.
Αυτή η αναμέτρηση ανέδειξε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται στο πλευρό των καναλαρχών και των επιχειρηματιών με τους οποίους συμπράττουν. Αν και κατά τ’ άλλους ο ίδιος βρίσκεται στον απόλυτο έλεγχό τους. Πήρε θέση δίπλα τους σε μια μάχη μέχρις εσχάτων παρακάμπτοντας ακόμη και την αναγκαία συναίνεση σε θέματα μείζονος σημασίας για τη χώρα. Παρότι τον συμφέρει η απεξάρτηση της πολιτικής από τους ολιγάρχες. Κακό του κεφαλιού του.
Από την έκβαση αυτής της μάχης κρίνεται αν θα επιστρέψει η εξουσία στην πολιτική και οι επιχειρηματίες θα κάνουν τη δουλειά τους, στα πλαίσια των νομών που θα ψηφίζουν οι πολιτικοί και δεν θα υπαγορεύουν οι επιχειρηματίες.
Ή αν θα έχει εξαφανιστεί ο Τσίπρας και τα πράγματα θα επιστρέψουν στην προγενέστερη φάση τους, οπότε ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, οι βουλευτές και το πολιτικό σύστημα εν γένει θα παίρνουν οδηγίες για τις επιλογές και τις αποφάσεις τους.
Το αποτέλεσμα δεν μπορεί να προκαθοριστεί. Η διαπλοκή είναι ξεδοντιασμένη, αλλά αντεπιτίθεται με όσα μέσα διαθέτει και η κυβέρνηση είναι νομιμοποιημένη, αλλά εμφανίζει στοιχεία απειρίας και ανικανότητας ενώ την αποδυναμώνει η λειτουργία του ενός εκ των εταίρων.
Το επικοινωνιακό ιμπέριουμ αυτή την περίοδο ανήκει στους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που επενδύουν στον Μητσοτάκη. Αλλά ο τελικός λόγος ανήκει στους πολίτες που ενίοτε επιφυλάσσουν εκπλήξεις. Σε κάθε περίπτωση – για να επιστρέψουμε στις διαφορές στην ανάγνωση των εξελίξεων – αυτό είναι το διακύβευμα της εποχής, που αποτυπώνεται στις αντιφατικές εκτιμήσεις για τη συγκυρία.
Με ήττα του Τσίπρα θα κυριαρχήσουν εκ νέου οι -ενίοτε κακόφημες – δυνάμεις της διαπλοκής με ό,τι σημαίνει αυτό. Αν η κυβέρνησή του καταφέρει να επιβάλλει την εξουσία της πολιτικής – οπότε θα κυβερνάει ο πρωθυπουργός: σήμερα είναι ο Τσίπρας, αύριο άλλος – η χώρα θα κάνει μεγάλο θεσμικό βήμα.
Από εκεί και πέρα αν ο Τσίπρας είναι καλός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αποδοτική θα το κρίνουν οι πολίτες στις εκλογές. Το θέμα είναι να επιβάλλουν αυτοί τον επόμενο πρωθυπουργό και όχι η συνεργαζόμενοι «νταβατζήδες».
Το ζητούμενο δηλαδή είναι αν θα ανακτήσουν τα προνόμια τους οι «νταβατζήδες» ή αν θα ανακτήσει το κύρος της η Βουλή. Αν θα συνεχίσει μια ομάδα επιχειρηματιών να απομυζά τους πόρους που προορίζονται για την κοινωνία ή αν θα αποκτήσει η χώρα υγιή επιχειρηματική τάξη και συνταγματικό τρόπο λειτουργίας.
Αυτή η αναμέτρηση δεν θα κριθεί στα πρωτοσέλιδα και τα δελτία ειδήσεων, αλλά στα πεδία της πραγματικής πολιτικής, της πραγματικής οικονομίας και της πραγματικής επικοινωνίας.
Ολόκληρο το άρθρο του Γ Λακόπουλου στο anoixtoparathyro.gr
