Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζουν κοινές πολιτικές συμπεριφορές ολοένα και περισσότερο, αν και δεν έχουν ούτε κοινή ιστορία ούτε κοινές ιδεολογικές προτιμήσεις.
Εχουν ευλογήσει το ρεσάλτο της ακροδεξιάς στη ΝΔ, τη μετατοπίζουν συνειδητά σε συντηρητικές θέσεις που κάνουν ακόμη και έναν συντηρητικό Γερμανό να ανατριχιάζει και επικαλούνται όρους και συμπεριφορές από την ατζέντα της μακρινής και ένοχης Δεξιάς τα οποία εμφανίζουν ως αξίες. Οταν οι «συμμορίτες» του δημόσιου λόγου του Σαμαρά συναντούν τους «σκευωρούς» του Μητσοτάκη ως πολιτικούς προσδιορισμούς του αντιπάλου, τότε αυτόματα η ΝΔ αποκτά τον προσδιορισμό της πολιτικής μικρότητας.
Επιμένω πως όσο και αν η ομοιότητα Σαμαρά και Μητσοτάκη εντείνεται από το πολιτικό τους στρίμωγμα, αυτό που την υπαγορεύει είναι η ψυχοσύνθεση ή έστω η ψυχοπολιτική δόμηση και των δύο. Καλοαναθρεμμένα παιδιά της αστικής τάξης και οι δύο, μπήκαν στον πολιτικό στίβο ο οποίος τους προσφέρθηκε ως δώρο εξαιτίας της καταγωγής και του ονόματός τους. Μπορεί τα βιογραφικά τους να είναι γεμάτα από προσωπικές ερμηνείες των επιτυχιών τους αλλά η πραγματική ανάγνωση είναι μία. Τα δύο κολεγιόπαιδα, παιδιά γνωστών συντηρητικών οικογενειών, ευλογήθηκαν στο εύκολο έργο τους εξαργυρώνοντας όνομα, καταγωγή και ισχύ. Και επειδή ζούμε στην Ελλάδα και όλα αυτά είναι γνωστά, έστω και αν παραμένουν ανομολόγητα, οι δυο τους εξαιτίας της ιστορίας τους απέκτησαν δύο χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι πως θεωρούν ότι πρέπει να γίνεται αυτό που θέλουν, αφού αυτό αποδεικνύει η (εύκολη) προσωπική τους πορεία. Το δεύτερο είναι πως έχουν έντονο και εμφανές το άγχος να δηλώνουν και να δείχνουν ότι όσα κατέχουν είναι αποτέλεσμα των ικανοτήτων τους. Γι’ αυτό τον λόγο αφήνουν πίσω την ιστορία των κολεγίων και της τρυφηλής διαβίωσής τους και υποδύονται τους άκαμπτους και σκληρούς ιδεολόγους, τους άγριους αριστεροφάγους που φυλάττουν τις αξίες της χώρας οι οποίες προφανώς ταυτίζονται με τις δικές τους.
Η ακραία ρητορική του Σαμαρά η οποία (επ)έβαλε στο κόμμα τον Αδωνη Γεωργιάδη συναντήθηκε με τις επιλογές του Μητσοτάκη ο οποίος πλέον ταυτίζεται μαζί του. Οταν ο Σαμαράς αρνιόταν να πάει ως πρωθυπουργός στη Βουλή για να απαντήσει στην «Ωρα του πρωθυπουργού» χαρακτηρίστηκε ως δυστροπία. Στη συνέχεια, όταν αρνήθηκε να παραδώσει το Μέγαρο Μαξίμου στην επόμενη κυβέρνηση ερμηνεύτηκε ως η πίκρα της ήττας. Σήμερα ο Μητσοτάκης έχει επεκτείνει την πρακτική που καταργεί τον πολιτικό και κοινοβουλευτικό πολιτισμό και τον παραδίδει στον επιθετικό λαϊκισμό εν είδη πολιτικής μαγκιάς και αγριάδας. Ας πάρουμε ένα ένα τα θέματα που απασχολούν την Ελλάδα.
Οικονομία: Η χώρα, είτε το επικαλείται ο Τσίπρας είτε όχι, βρίσκεται σε πορεία εξόδου από το μνημόνιο. Ο Μητσοτάκης συνεπικουρούμενος από τον Στουρνάρα είναι ο μόνος που επιμένει πως η πορεία είναι διαφορετική. Δεν περιγράφει ποια πρέπει να είναι η άλλη πορεία, πέρα από γενικότητες αγάπης προς την επιχειρηματικότητα και τη χαμηλή φορολογία. Οι δηλώσεις του είναι στον αντίποδα δηλώσεων ακόμη και Ευρωπαίων παραγόντων –οι οποίοι είναι ομοϊδεάτες του– και συνεχίζει να επενδύει στην καταστροφολογία μαζί με τα φιλικά του ΜΜΕ. Αποδίδει δε την καταστροφή στον Τσίπρα και όχι σε αυτούς που οδήγησαν τη χώρα σε επιτροπεία.
Μακεδονικό: Η κυβέρνηση δείχνει να πορεύεται με τις θέσεις της ΝΔ και της Ντόρας Μπακογιάννη το 2008 για την επίλυση αυτού του εθνικού θέματος. Ο Μητσοτάκης όχι μόνο δεν συναινεί αλλά κατηγορεί την κυβέρνηση για προδοσία την ώρα που δεν διατυπώνει ποια είναι η θέση «της μη προδοσίας». Στο πιο σοβαρό εθνικό θέμα, ο Κυρ. Μητσοτάκης εμφανίζεται με δημιουργική ασάφεια να επενδύει σε συλλαλητήρια και ακροδεξιούς.
Δύο Ελληνες στρατιωτικοί: Η κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στην Τουρκία σχετίζεται με ένα ατυχές και καθόλου ασυνήθιστο συμβάν, της εισόδου Ελλήνων σε τουρκικό έδαφος. Είναι σαφές πως ο Ερντογάν έδωσε την τραγική διάσταση που επιθυμούσε κλιμακώνοντας μάλιστα γενικότερα τις προκλήσεις. Για πρώτη φορά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τη σιωπηλή έστω υποστήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις. Η μεν κράτηση των δυο στρατιωτικών εμφανίζεται ως εθνική ήττα (ενώ είναι σαφής η νομική και διπλωματική βάση σε όσα κάνει ο Ερντογάν) οι δε τουρκικές προκλήσεις ως ευθύνη της κυβέρνησης. Η ιστορική τουρκική προκλητικότητα για πρώτη φορά αποδίδεται στην Ελλάδα και την κυβέρνησή της.
Novartis και Δικαιοσύνη. Με προσωπική ευθύνη ο Μητσοτάκης εγκλώβισε τη ΝΔ στην προσπάθεια παρεμπόδισης της απόδοσης Δικαιοσύνης. Ταύτισε τα υπό έλεγχο πρόσωπα με την επίθεση στο κόμμα και το ενδεχόμενο ύπαρξης ποινικών ευθυνών με τη σκευωρία. Λειτουργοί της Δικαιοσύνης απαξιώθηκαν και μηνύθηκαν λίγους μόλις μήνες αφότου ο Μητσοτάκης απέδιδε ευθύνη στην κυβέρνηση περί παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη. Την ίδια επιλεκτικότητα απέναντι στη Δικαιοσύνη έχει ο Μητσοτάκης και στην υπόθεση του Βαγγέλη Μαρινάκη. Ενας επιχειρηματικός και εκδοτικός παράγοντας εμπλέκεται από την εισαγγελία στην υπόθεση του ναρκόπλοιου «Noor 1», αλλά η ΝΔ του Μητσοτάκη δεν έχει βγάλει άχνα ενώ αποδέχεται τις κατηγορίες ενάντια στην εισαγγελέα της έρευνας, βρίζοντας φυσικά και πάλι την κυβέρνηση
Εν ολίγοις, ο Μητσοτάκης εμφανίζεται αδιάλλακτος, με έλλειψη διάθεσης για διάλογο και με έντονη προσπάθεια να εμφανίσει την κυβέρνηση και τις θεσμικές λειτουργίες επιζήμιες επειδή δεν είναι του γούστου και κυρίως του συμφέροντός του. Θέτει τον εαυτό του στο ρόλο του κακομαθημένου Σαμψών που είναι έτοιμος να καταστρέψει τους αλλόφυλους μαζί με τον εαυτό του σε μια θυσία στην οποία φυσικά το θύμα είναι η χώρα. Η Αυτού Μεγαλειότητα, ο Κυριάκος αποφάσισε να δείξει ότι είναι μάγκας και άγριος και δεν προέρχεται από τα σαλόνια αλλά από τα αλώνια της σκληρής πολιτικής. Κατά καιρούς του φταίει η επικοινωνιακή του ομάδα (πλην του Θεοδωρικάκου που έχει την εύνοια της Μαρέβας) και προχωρά σε αναδομήσεις και καρατομήσεις θεωρώντας πως το απαύγασμα της πολιτικής είναι η επικοινωνία και κέντρο της επικοινωνίας η αφεντιά του. O Αγριοκυριάκος, με την ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχει για την πολιτική και το κράτος, θεωρεί πως αποτελεί σπάνιο είδος το οποίο εναγωνίως χρειάζεται η χώρα. Κάτι σαν τον αγριόκυκνο και την αγριοκερασιά. Ετσι είναι αφού έτσι θέλει δηλαδή. Φυσικά η χώρα χρειάζεται και το γέλιο μερικές φορές.
ΥΓ.: Είναι λοιπόν κατανοητό γιατί οι απόψεις σαν του Ευάγγελου Αντώναρου αποτελούν αντικείμενο συνωμοτικής ανάλυσης για Μητσοτάκη και Σαμαρά και όχι απλή κατανόηση του γεγονότος ότι υπάρχουν άνθρωποι που υπερασπίζονται τη δημοκρατία και τη Νέα Δημοκρατία ως σύγχρονο κόμμα.
Πηγή: documentonews.gr
