Είστε εδώ

Γιατί ξαφνικά … δύο αρθρογράφοι και ένας ιστότοπος “σφάζονται” για τον Γιώργο Παπανδρέου;

Την αρχή έκανε ο γνωστός αρθρογράφος Γιώργος Λακόπουλος που δημοσίευσε ένα κείμενο με τον τίτλο «Γ. Παπανδρέου: Τώρα προκαλεί καθ’ υπόδειξη» που δημοσιεύθηκε στο ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ . Το περιεχόμενο του άρθρου έφερε σχεδόν αμέσως την έντονη αντίδραση του στενού συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου δημοσιογράφου – αρθρογράφου Γιώργου Ελλενόπουλου. Αντίδραση υπήρξε και από την ιστοσελίδα Nonews.gr που επιτέθηκε στο άρθρο του Γ. Λακόπουλου. Τα αναδημοσιεύουμε με μια απάντηση του Γιώργου Λακόπουλου στο δεύτερο:
Nonews.gr: Bullying…
Το άρθρο (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ) του Γιώργου Λακόπουλου, για τον Γιώργο Παπανδρέου (ένα ακόμη), φλερτάρει με τη συκοφαντία και εντυπωσιάζει με τον φθηνό – οπαδικό, θα λέγαμε – τρόπο ανάλυσης και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει κορυφαία πολιτικά ζητήματα όπως η είσοδός μας στα Μνημόνια.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, στον σύντομο δρόμο της κυβερνητικής του ζωής, έφερε μαζί του νέα πρόσωπα. Άλλα του βγήκαν (ας μην μπούμε στην ονοματολογία), άλλα όχι και άλλα συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους στον ΣΥΡΙΖΑ και… έφτασαν να γίνουν και υπουργοί. Έφερε τον νόμο που πήρε το όνομα της υπουργού του (Κατσέλη) για την προστασία της α’ κατοικίας. Εισήγαγε τη Διαύγεια. Προσπάθησε να αλλάξει τους όρους της σχέσης πολίτη-κράτους-εξουσίας.
Συγκρούστηκε με τη διαπλοκή και τον αρχιερέα της, Ψυχάρη (υπηρέτης-δημοσιογραφικά-του οποίου υπήρξε για ένα διάστημα στον ΔΟΛ και ο ίδιος ο αρθρογράφος).
Μια σύγκρουση που έδωσε το έναυσμα για έναν πρωτοφανή κανιβαλισμό – που μόνο ο Ανδρέας, είχε υποστεί την εποχή της Δήμητρας. Οι Ντερμπεντέρηδες ανέλαβαν δράση στα τηλεοπτικά παράθυρα και τις σελίδες του ΔΟΛ. «Φάτε τον», ήταν η εντολή.
Εδώ η μνήμη του αρθογράφου παρουσιάζεται εξασθενημένη. Περιορίζεται στα λάθη, που βεβαίως έκανε ο Παπανδρέου:
Έδειξε ατολμία στο δημοψήφισμα. Δεν προσέφυγε στις κάλπες όταν η βόμβα της πτώχευσης έσκασε στα χέρια του. Φάνηκε επιεικής – δεν διδάχθηκε τίποτα, επ’ αυτού, από τον πατέρα του – με τους εσωκομματικούς αντιπάλους του που τελικά τον ανέτρεψαν.
Η Ιστορία, όμως, έχει τους δικούς της νόμους και κανόνες. Δεν επηρεάζεται, ούτε κηλιδώνεται η κρίση της από εμμονές, αναλύσεις με προσωπικές στοχεύσεις και επιλεκτική παράθεση των γεγονότων.
Ευτυχώς…
ΥΓ1: Λησμονήσαμε να αναφερθούμε στη Σταυροφορία χωρίς Σταυρό (για να θυμηθούμε τον Άρθουρ Καίσλερ), που ονειρεύονται αρθρογράφοι του κλίματος Λακόπουλου, με στόχο την επανασύσταση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ με τη σύμπραξη και συμπόρευση (αυτό κι αν είναι πολιτική σχιζοφρένεια!) του ΣΥΡΙΖΑ.
ΥΓ2: Άρθρα του Γιώργου Λακόπουλου φιλοξενούμε πολλές φορές εδώ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι συμφωνούμε πάντα μαζί του…
NONEWS- NEWS
Η απάντηση του Γ. Λακόπουλου
Αγαπητοί συνάδελφοι του Nonews,
Θα μπορούσα να απαντήσω φράση προς φράση στον – αιφνιδιαστικό- σχολιασμό της αρθρογραφίας μου για τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα περιοριστώ όμως στα βασικά.Πριν από όλα να σημειώσω ότι με τον Γιώργο δεν έχω κάτι προσωπικό. Συνεργάσθηκα άλλωστε μαζί του για πολλά χρόνια και γνωρίζω καλά τις θετικές και τις αρνητικές πλευρές του. Άλλωστε οι προσωπικές σχέσεις μας δεν διαταράχθηκαν ποτέ.
Η δημόσια κριτική μου έχει αποκλειστικά δημοσιογραφικό χαρακτήρα και αφορά μόνο την πολιτική του. Μπορεί να έχει και χαρακτήρα προστασίας του ενίοτε.
Συνεπώς ακόμη και αν βρίσκετε τα κείμενά μου φθηνό τρόπο ανάλυσης και αν διακρίνετε ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζω κορυφαία πολιτικά ζητήματα όπως η είσοδός μας στα Μνημόνια, δεν μπορείτε να μιλάτε για συκοφαντία.
Γνωρίζετε προφανώς ότι σε κάθε δημοσιογραφικό κείμενο υπάρχουν δυο στοιχεία: τα πραγματικά περιστατικά και οι κρίσεις. Αν στα πραγματικά περιστατικά κάνω λάθος να απολογηθώ με προθυμία. Οι κρίσεις όμως είναι δικαίωμά μου.
Αναφέρετε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, στον σύντομο δρόμο της κυβερνητικής του ζωής, έφερε μαζί του νέα πρόσωπα. Άλλα του βγήκαν άλλα όχι και άλλα συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους στον ΣΥΡΙΖΑ και έφτασαν να γίνουν και υπουργοί.
Δεν γνωρίζω ποια από τα νέα πρόσωπα που έφερε του βγήκαν. Από ότι παρατηρώ όμως κανένας από όσους έφερε ο ίδιος στο προσκήνιο -με τοποθετήσεις στο ΠΑΣΟΚ και στις κυβερνήσεις του -δεν βρίσκεται σήμερα στη Βουλή. Κανένας.
Όσο για το κυβερνητικό έργο του, αν αρχίζει από το νόμο Κατσέλη και τελειώνει στη Διαύγεια, πολύ …καλό, για το τίποτε. Δεν είναι όμως αυτή η βασική πλευρά της κυβερνητικής θητείας του. Δεν είναι ούτε καν τα αλλεπάλληλα λάθη του στην κυβέρνηση και στο κόμμα.
Ο Παπανδρέου είναι υπόλογος για δυο συγκεκριμένες και ασυγχώρητες επιλογές του:
Η πρώτη είναι ότι ως Πρωθυπουργός πήρε αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή. Ουδείς -ούτε το εκλογικό σώμα, ούτε η Βουλή, ούτε το υπουργικό συμβούλιο, ούτε τα όργανα του ΠΑΣΟΚ- τον είχαν εξουσιοδοτήσει να οδηγήσει – εφτά μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης-σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και να συνομολογήσει με τους εταίρους και το ΔΝΤ Μνημόνιο -για να σώσει τη χώρα.
Ουδείς του ανέθεσε τη σωτήρια της- ούτε υπήρχε τέτοιο θέμα τη στιγμή που ανέλαβε. Οι πολίτες του ανέθεσαν να υλοποιήσει το πρόγραμμα για το οποίο ψήφισαν. Τίποτε άλλο. Αν η οικονομική κατάσταση που παρέλαβε το καθιστούσε ανεφάρμοστο, όφειλε να προσφύγει ξανά στη λαϊκή ετυμηγορία με νέο πρόγραμμα. Έτσι λειτουργεί ο κοινοβουλευτισμός.
Η δεύτερη ασυγχώρητη επιλογή του Παπανδρέου είναι ότι διέσπασε το κόμμα του πατέρα , τον οποίο τον τίμησε , -πρωτίστως λόγω του ονόματος -και τον έκανε πρόεδρο και Πρωθυπουργό. Τα σχόλια επ’ αυτού περιττεύουν. Κρίθηκε άλλωστε από τους πολίτες. Από εκεί και πέρα μπορούμε να συζητήσουμε για όλα.
Δεν τον ανέτρεψε κανένας. Μόνος του πάτησε τα κορδόνια του. Η επιπολαιότητα να απειλεί – περί αυτού επρόκειτο- ότι θα θέσει σε δημοψήφισμα μια ειλημμένη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία πριν από λίγα 24ωρα είχε πανηγυρίσει, δηλαδή να τη θέσει σε αμφισβήτηση, τον έφερε σε σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα γεγονότα είναι γνωστά.
Όπως είναι γνωστό ότι από τους 35 περίπου βουλευτές που αντέδρασαν με διάφορους τρόπους τότε, μόνο τέσσερις είχαν ψηφίσει τον Βενιζέλο το 2007. Ποια ανατροπή- όταν μόλις την προηγουμένη ζήτησε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή; Αναζητείστε αυτούς που τον κατέστησαν το μόνο πολιτικό στην ιστορία που έχασε την πρωθυπουργία χωρίς το κόμμα του να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία- και χωρίς να βαρύνεται με ζητήματα ηθικής. Ακόμη δίπλα του βρίσκονται.
Το πιο σπαρταριστό που θα βρείτε είναι ότι τον έπεισαν ότι μπορούσε να παραμείνει Πρωθυπουργός με …άλλο όνομα.
Αν με τη φράση η βόμβα της πτώχευσης έσκασε στα χέρια του εννοείτε τον Οκτώβριο του 2009, αυτό δεν ισχύει. Καμιά πτώχευση δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή . Αντίθετα η χώρα μπορούσε να δανείζεται -για μήνες ακόμη. Υπήρχε δημοσιονομική εκτροπή σε εξέλιξη. Την οποία ο ίδιος έσπευσε να… διαφημίσει πριν κλείσει το οικονομικό έτος. Ανάθεμα τον αίτιο, που λένε…
Μια χώρα με πραγματικά οικονομικά δεδομένα της Ελλάδας, δεν πάει στο ΔΝΤ επειδή το δημοσιονομικό έλλειμμα μιας χρονιάς εκτρέπεται. Παίρνει μέτρα – με πολιτικό κόστος ενδεχομένως- και την επόμενη χρονιά το ελέγχει. Και εν πάση περιπτώσει, αυτές οι επιλογές δεν είναι ενός ανδρός υπόθεση. Αλλά ουδείς έδωσε σημασία στην ομολογία – καταγγελία στην ουσία- του Χρυσοχοΐδη ότι δεν διάβασε το Μνημόνιο που ψήφισε.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για τις σχέσεις του Παπανδρέου με τον ΔΟΛ και επί Λαμπράκη και επί Ψυχάρη. Σε ό,τι με αφορά πάντως, ουδείς με υποχρέωσε σε κανιβαλισμό. Αντίθετα αν ανατρέξετε στο αρχείο του Βήματος, και αργότερα των Νέων, θα διαπιστώσετε ότι η δική μου υπογραφή βρίσκεται κάτω από κείμενα μόνο θετικά για τον Παπανδρέου.
Τι έκαναν άλλοι και ποια ήταν η εκδοτική πολιτική το 2007, είναι άλλη υπόθεση. Να μην ξεχνάμε όμως ότι χωρίς τη στήριξη του ΔΟΛ – και της διαπλοκής εν γένει- ο Παπανδρέου δεν θα μπορούσε ποτέ να νικήσει τον Καραμανλή και να γίνει Πρωθυπουργός το 2009, ούτε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το 2004. Ρωτήστε και τον… Κ. Σιμίτη.
ΥΓ1: Δεν με αφορά τι κάνουν άλλοι αρθρογράφοι, ούτε διακρίνω κανένα κλίμα Λακόπουλου. Πιστεύω απλώς ότι η διάλυση του ΠΑΣΟΚ ήταν ανοσιούργημα με μικρονοϊκά κίνητρα.
Ένα ιστορικό κόμμα δεν διαλύεται με συνοπτικές διαδικασίες. Ούτε πεθαίνει οριστικά, επειδή οι επικεφαλής του μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Σημίτη αποδείχθηκαν κατώτεροι του αξιώματός του και ανάγκασαν του οπαδούς του να το εγκαταλείψουν. Μόνο οι πολίτες διαλύουν ένα κόμμα. Και το ΠΑΣΟΚ ζωντανό, όσους ψηφοφόρους και αν έχασε…
Ο επαναπατρισμός τους έχει ως προϋπόθεση την ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ: με το όνομα, τα σύμβολα και την ιδεολογία του. Με ταυτόχρονη επανασηματοδότηση της παρουσίας του στη Δημοκρατική παράταξη με αντι-δεξιό πρόσημο πολιτικής και προγράμματος.
Προφανώς σ’ αυτή τη φάση είναι αυτονόητη η σύμπραξη του με τον ΣΥΡΙΖΑ, ως κεντρικού άξονα της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης, όπως την όριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Βλέπετε κανένα πιο ενδιαφέρον πρόσωπο από τον Τσίπρα για το ρόλο του επικεφαλής αυτής της σύμπραξης;
Για τη συνέχεια θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι. Οι οποίοι πάντως ως τώρα απέδειξαν ότι γυρίζουν την πλάτη όταν οι επικεφαλής τους οδηγούν σε ιδεολογική υποταγή στη ΝΔ- ειδικά με έναν Μητσοτάκη και τον Άδωνι στο τιμόνι..
Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά Σταυροφορία, αλλά μια σαφής προσωπική πολιτική τοποθέτηση.
ΥΓ1: Εκτιμώ ότι φιλοξενείτε τα άρθρα του- έστω και αν συνήθως δεν αναφέρεται το Ανοιχτό Παράθυρο, ως πηγή. Είναι επίσης υγιές ότι δεν συμφωνούμε σε όλα.
Θα σας παρακαλέσω όμως να συμφωνήσετε σε κάτι μαζί μου: για προσωπικούς λόγους ενδιαφέρομαι για τον Γ. Παπανδρέου περισσότερο από όσους ευθύνονται -με τις ευλογίες του βέβαια- για την οικονομική κακοδιαχείριση στο ΠΑΣΟΚ, για την πολιτική των κηπουρών όταν έγινε Πρωθυπουργός, για την εξώθηση του στη διάσπαση και για την σημερινή μεταχείρισή του από την Φώφη Γεννηματά και το περιβάλλον της. Παπανδρέου και πρώην Πρωθυπουργός είναι, διάολε…
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Γ. Λακόπουλος
 
Ενδιάμεσα είχε προηγηθεί η δήλωση του Γιώργου Ελλενόπουλου στενού συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου:
«Μου στείλανε σήμερα το απόγευμα ένα λινκ που με οδηγούσε σε ένα «ανοιχτό παράθυρο». Κοιτάζω, τίποτα ανοιχτό, όλα μαύρα, σκοτάδι. Διαβάζω, είναι του Γιώργου Λακόπουλου.
Λέω, ώπα, κάνε κράτει, να ρίξουμε λίγο φως, να δούμε τι λέει. Ανοίγω παρένθεση.
Γιατί μου αρέσει να λέω την αλήθεια. Ο Λακόπουλος, μαζί με έναν άλλο συνάδελφο, προσπαθούσαν πριν από πολλά χρόνια να με πείσουν να πάω να δουλέψω στο ΒΗΜΑ. Το αναγνωρίζω και το σέβομαι. Και το λέω, για να σας διαβεβαιώσω ότι, τίποτα προσωπικό δεν υπάρχει – το αντίθετο μάλιστα, που να με οδηγεί σε προσωπική αντιπαράθεση μαζί του και επομένως, στα όσα θα ακολουθήσουν. Αλλά, προτιμοτέρα πάντα, η αλήθεια. Κακό κουσούρι, θα ´λεγε κανείς.
Κλείνω παρένθεση και …
Επανέρχομαι στο «ανοιχτό παράθυρο». Διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Για να μην πολυλογούμε. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να υποστηρίζει ό,τι θέλει, αλλά, ουδείς δικαιούται να μας θεωρεί ηλίθιους.
Και εξηγούμαι:
Ο Γιώργος Λακόπουλος, είναι πολύ καλός γραφιάς, ικανός δημοσιογράφος,
Αλλά, εκτός αυτών, διετέλεσε,
Συνεργάτης του Γιώργου Α. Παπανδρέου – δεν έγινε ό,τι προσδοκούσε, χολώθηκε,
Συνεργάτης της Γιάννας Αγγελοπούλου,
Υμνητής του Κώστα Καραμανλή – ναι, ο Γιώργος Λακόπουλος, αυτός, η συνείδηση, ο κλειδοκράτωρ, ο σφραγιδοφύλαξ του ΠΑΣΟΚ, εντελώς αντικειμενικά πάντα,
Και τώρα,
Γενίτσαρος του Αλέξη Τσίπρα – τον οποίο βλέπει περίπου όπως τον Καζαντζάκη (;).
Τώρα, θα μου πείτε, αυτά τα δύο τελευταία, Καραμανλής και Τσίπρας, δεν είναι και πολύ μακριά – δίπλα πόρτα είναι. Σύμφωνοι και όχι μόνο, δίπλα πόρτα, αλλά και παρεοκρατία και πελατειασμός, αντάμα με νεοσταλινισμό, κρατισμό, υπόγειες διαδρομές με συμφέροντα, παρακράτος και εξωθεσμικά συστήματα εξουσίας και ασφυκτικό έλεγχο των πάντων, αντί για Δημοκρατία και λειτουργούντες θεσμούς, το αναφέρω όμως, για την ακρίβεια του πράγματος, αλλά θα μου επιτρέψετε και για έναν ακόμη λόγο με την ευκαιρία αυτού του σημειώματος, γιατί βλέπω και κάτι νεογεφυροποιούς έτοιμους να μας υποδείξουν τον ορθό δρόμο για τη Δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Ναι, με τον Αλέξη. Τάχα μου, απέναντι στη δεξιά. Και γιατί δεν το λένε του Αλέξη απευθείας. Αυτός έχει κάνει την καλύτερη κολεγιά με τους δεξιούς. Χέρι – χέρι, με τον Παυλόπουλο και τους λοιπούς γεφυροποιούς από την άλλη πλευρά.
Το πρόβλημα, ως εκ τούτου, στα όσα γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος κάθε φορά, δεν είναι το τι κάνουν οι άλλοι που κρίνει, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Για παράδειγμα, ο Γιώργος Παπανδρέου, ό,τι έλεγε και έκανε πριν από 20-30 χρόνια, το λέει και το κάνει ακόμη και σήμερα, αρέσει δεν αρέσει και αυτό είναι που, τελικά, ενοχλεί. Το καταλαβαίνω.
Το πρόβλημα, είναι, ότι ο Γιώργος Λακόπουλος γράφει, από διαφορετική οπτική γωνία κάθε φορά. Αυτή που του επιτάσσει κάθε φορά η οπτική του, ανάλογα και με τα συμφέροντα της θέσης στην οποία βρίσκεται κάθε φορά.
Αυτός είναι, λοιπόν, που υποβάλλει εαυτόν στο μαρτύριο του αυτοεξευτελισμού του, όχι οι άλλοι.
Με αυτά τα ολίγα για σήμερα,
Καληνύχτα Γιώργο.
ΥΓ 1. Και άλλοι έχουν προβλήματα, ακόμη και υγείας, και άλλοι αγωνίζονται ακόμη και για την επιβίωσή τους, και άλλοι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος, και άλλοι έχουν πολλά να καταλογίσουν σε πολλούς και μάλιστα, από θέση δικαίου, και άλλοι χλευάστηκαν, υβρίστηκαν, απαξιώθηκαν, αλλά διαβιούν με αξιοπρέπεια, πονάνε, αγωνίζονται για το καλύτερο, όπως το καταλαβαίνουν, αλλά δεν προκαλούν. Γι’ αυτό και δεν δέχονται να τους προκαλούν. Ο καθένας στη ζωή επιλέγει γιατί θα σηκώσει το δικό του σταυρό. Κατανοητό;
ΥΓ 2. Και όσον αφορά την πολυσυζητημένη εκδήλωση, στην οποία αναφέρεσαι, για την ιστορία και μόνον, θα πω τούτο: Ο Γιώργος Παπανδρέου, είχε δύο επιλογές.
Η μια, να πάει και να πει αυτά που λέει κάθε φορά, αυτά που λέει στις ομιλίες του, στις συνεντεύξεις του, στα άρθρα του, αυτά δηλαδή που είπε και στη δήλωσή του, σύμφωνα με τα οποία, ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αποτρέπουν την συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων είναι η συντηρητική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η προβληματική για την πρόοδο, θεώρησή της.
Η άλλη, να τοποθετηθεί όπως τοποθετήθηκε, όχι μόνον για την εκδήλωση αλλά συνολικά για όσα παρακολουθούμε τελευταία. Επέλεξε το δεύτερο, αφού τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, εργαλειοποίησαν και την εκδήλωση αυτή, έτσι ώστε, η παρουσία οποιουδήποτε στην εκδήλωση να ισοδυναμεί με «δήλωση φρονήματος», υπέρ της πολιτικής φιλοσοφίας και των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου έχει εκφράσει επανειλημμένα την αντίθεσή του. Και κάτι που αποσιωπείται συνειδητά, προκειμένου να μπορεί ο καθένας να λέει και να γράφει ό,τι τον βολεύει.
Αυτή η αντίληψη, που εργαλειοποιεί συστηματικά τα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα, είναι απαράδεκτη για έναν δημοκράτη, προοδευτικό, αριστερό πολίτη και πολιτικό, ιδιαιτέρως σε μια εποχή, που ακόμη και οι νεοφιλεύθεροι, αναγκάζονται να αποδεχτούν παντού στον κόσμο, την ανάγκη ΑΝΟΙΧΤΟΥ διαλόγου μεταξύ όλων, ακόμη και των στρατηγικών αντιπάλων.
Αυτή η αντίληψη, που εργαλειοποιεί τα πάντα, είναι ένας ουσιαστικός λόγος, που λειτουργεί αποτρεπτικά για την οικοδόμηση και ενός ουσιαστικού διαλόγου.
Ενός διαλόγου χρήσιμου για τη χώρα, αλλά χρήσιμου και για τη συνεργασία των πραγματικά προοδευτικών δυνάμεων.
Ενός διαλόγου που,
– θα αναδείκνυε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, και θα διαμόρφωνε όρους διεξόδου,
– θα φώτιζε τους λόγους για τους οποίους, κάποιοι από την αριστερά, αντί να ορθώσουν μέτωπο με τη συντήρηση και με τον πελατειασμό, βασικό παράγοντα που οδηγηθήκαμε στην κρίση, επιλέγουν να δώσουν συγχωροχάρτι στην κυβέρνηση Καραμανλή, γιατί βολεύει μια αφήγηση αντιμνημονιακού τύπου, παρά το ότι και αυτή έχει διαψευστεί στην πράξη από τις επιλογές της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ,
– θα συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για την έξοδο από την κρίση και την οικοδόμηση μιας βιώσιμης επόμενης ημέρας».”
Και το αρχικό άρθρο του Γ.Λακόπουλου στο anoixtoparathyro.gr
“Ο Γ. Παπανδρέου είναι ο υιός του πατρός ο οποίος αφού καλλιέργησε -δημοσία δαπάνη και για χρόνια -τη μεγαλοφιλοδοξία του, κατάφερε να ασκήσει καθ’ ολοκλήρου το κληρονομικό του «δικαίωμα «. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: για τη χώρα, για το κόμμα του και για τον ίδιο.
Για να υλοποιήσει το σχέδιό του ήλθε σε συναλλαγή με τον υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλο του πατέρα του, τον συνέδραμε να γίνει πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ- σας θυμίζει κανέναν σημερινό;- με αντάλλαγμα ένα υπουργείο που δεν θα του έδινε ποτέ ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τελικά και το κόμμα σε ένα διαμέρισμα.
Ο καθένας όμως είναι αυτός που είναι. Αφού πέταξε εξευτελιστικά έξω από το ΠΑΣΟΚ και τη Βουλή τον εταίρο του, ξεκίνησε τη μεγάλη πορεία προς την (αυτo)καταστροφή. Ως πρωθυπουργός πήρε αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε εντολή και οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο στα τυφλά. Για να τη … σώσει, όπως ισχυρίζεται, ακόμη και σήμερα προκλητικά.
Μόνο που ουδείς του ανέθεσε να τη «σώσει». Του ανέθεσαν να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για το οποίο ψηφίσθηκε. Αν υπήρχε ανάγκη σωτηρίας και είχε σχέδιο όφειλε να ζητήσει εκ νέου λαϊκή εντολή.
Μετά κατάφερε να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός στη ιστορία του κοινοβουλευτισμού που αποπέμφθηκε χωρίς το κόμμα του να χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία – και την επομένη της ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής- λόγω…ασυνάρτητων απειλών για δημοψήφισμα που θα έθετε σε αμφισβήτηση μια ευρωπαϊκή συμφωνία, για την οποία είχε πανηγυρίσει προηγουμένως.
Αφού απέτυχε η κουτοπονηριά να παραμείνει Πρωθυπουργός με άλλο όνομα, παρέδωσε το κόμμα του στον πιο ακατάλληλο άνθρωπο, τον οποίο στη συνέχεια κατηγορούσε για… ανατροπέα του.
Ένας άλλος θα είχε αποχωρήσει αξιοπρεπώς. Σε τελευταία ανάλυση πήρε ότι μπορεί να επιδιώκει ένας πολιτικός. Αλλά προτίμησε κάτι χειρότερο:
Ακολουθώντας συμβουλές μιας ομάδας δευτεροκλασάτων που συντηρεί και τον εκμεταλλεύονται, έφτασε στο ανοσιούργημα να διασπάσει το κόμμα του πατέρα του που τον έκανε πρωθυπουργό. Αφού προηγουμένως το διοίκησε με κηπουρούς και το καταχρέωσε- σε βαθμό αρμοδιότητας του εισαγγελέα. Και τελικά κατάληξε αποσυνάγωγος.
Αλλά ο κατήφορος δεν έχει τέλος: συνήψε …σύμφωνο συμβίωσης με την άλλη κληρονόμο στην οποία περιήλθε το λεηλατημένο το ΠΑΣΟΚ και ετέθη υπό τις διαταγές της – πρώην πρωθυπουργός υποτίθεται. Με επιδίωξη να τον τοποθετήσει σε ένα ψηφοδέλτιο και να υποκλέψει την έδρα ενός κανονικού βουλευτή. Μετά να εμφανιστεί στη βουλή ως αρχηγός κόμματος και να επιδιώξει τη.δικαίωση του.
Πλην όμως η Γεννηματά του κάνει καψόνι και δεν του δίνει την περιπόθητη έδρα- αν μπει το κόμμα της στη Βουλή τελικά. Αντίθετα διαμορφώνει όρους…αποκλεισμού του, ορίζοντας υποψήφιο ευρωβουλευτή τον -αέρα -πατέρα- αδελφό του. Ώστε να την πιάσουν οι ευαισθησίες περί οικογενειοκρατίας και να τον αποκλείσει.
Για να την πιέσουν οι σαχλαμαράκηδες φίλοι του ρίχνουν στην πιάτσα το σενάριο ότι ο Τσίπρας ξετρελάθηκε με τις ικανότητές του και θα τον κάνει …. Επίτροπο-. Σαν να έχει τάσεις αυτοκτονίας ο Πρωθυπουργός.. .
Η άλλη κληρονόμος αποδεικνύεται πιο αποφασιστική και του τρίζει τα δόντια: τι πράγματα είναι αυτά; Το ορατό αποτέλεσμα είναι να «καταγγέλλει την άθλια φιλολογία, μεθόδευση ή εργαλειοποίηση, που εντάσσεται στο δυσάρεστο κλίμα των ημερών, του ευτελισμού της πολιτικής και της Δημοκρατίας, του κυνισμού και των τυχοδιωκτικών επιδιώξεων, που υπηρετούν ιδιοτελείς μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες». Όλο αυτό.
Δηλαδή καταγγέλλει το περιβάλλον του. Από τη θέση στην οποία έφερε τον εαυτό του ουδείς ενδιαφέρεται για τις καταγγελίες του. Αλλά όσοι του έγραψαν τη δήλωση φρόντισαν να τον αποτελειώσουν. Τον εμφανίζουν να λέει ότι «έχω ιστορική υποχρέωση να συμβάλω στην ανασυγκρότηση της προοδευτικής παράταξης».
Είναι πρόκληση να λέει ότι θα συμβάλει στην ανασυγκρότηση της παράταξης αυτός που διέλυσε. Και να νομίζει ότι… συνομιλεί με τη Ιστορία.
ΥΓ: Α, θα το κάνει «μέσω του ΚΙΝΑΛ». Πράγμα που υποδηλώνει ότι αποδέχθηκε και τον όρο της Φώφης ότι για να τον δεχθεί στο «συνέδριο» της πρέπει να διαλύσει το ΙΧ κόμμα που διατηρεί- στα χαρτιά. Και σ’ ανώτερα…”
Με πληροφορίες από: koutipandoras.gr / zoornalistas.com

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *