Γιατί δεν λένε τα ονόματα των δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη; (του Κώστα Βαξεβάνη)

Ποιοι είναι οι δολοφόνοι της Ελένης Τοπαλούδη; Η κοινή γνώμη δεν θα ταυτίσει τη φριχτή κακοποίηση και δολοφονία της Ελένης με πρόσωπα και πολύ περισσότερο με καταστάσεις που αφορούν τα πρόσωπα.

Είναι κατ ανάγκην κακό αυτό; Δηλαδή πρέπει η κοινή γνώμη να αποκτήσει σώνει και καλά τα άγκιστρα του κανιβαλισμού που θα τη συνδέσει εκδικητικά με τα πρόσωπα έστω και αν είναι των φονιάδων; Είναι αναγκαίο εκτός από την τιμωρία από το δικαστήριο να υπάρξει και μια πιθανή δεύτερη από την κοινωνία η οποία θα συμπαρασύρει ίσως και τις οικογένειες;

Το να απαντάς στα ερωτήματα ως πλειοδότης θεωριών περί ευαισθησίας , ούτε δίκαιο αποδίδει , ούτε κάνει την κοινωνία καλύτερη. Αντιθέτως υπάρχει κίνδυνος να διαμορφώσεις ένα προστατευτικό τείχος για το έγκλημα το οποίο δεν σταματά απαραίτητα στη συγκεκριμένη πράξη του εγκληματία.

Ας πάρουμε την υπόθεση της Ελένης. Μετά το έγκλημα , έγιναν προσπάθειες να εμφανιστεί ο ένας από τους δράστες σχεδόν ως τρελός ή θρησκευόμενος. Η διαδικασία δεν ήταν προσωπική του επιλογή, αλλά υπερασπιστική τακτική με αρχιτέκτονες δικηγόρους, παπάδες και άλλους ευυπόληπτους.

Το όνομα του Ροδίτη εγκληματία διέρρευσε και γρήγορα (αλλά όχι εκτεταμένα) προέκυψε πως ήταν γόνος γνωστής οικογένειας, με θείο ο οποίος ήταν στέλεχος της ΝΔ και δικηγόρο επίσης στέλεχος της ΝΔ. Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την ουσία της υπόθεσης. Προσέξτε όμως. Μία μέρα πριν από την απόφαση του δικαστηρίου, ένας άνθρωπος του Μαξίμου, ο υπουργός Άκης Σκέρτσος, χωρίς κανένα σκέρτσο και τακτ, με εντολή Μητσοτάκη, παρενέβη με δήλωσή του στην ποινική διαδικασία, αποδομώντας την «σκληρή» Εισαγγελέα. Όλα αυτά συνδυασμένα δημιουργούν υπόνοιες, πως ο δολοφόνος προστατεύεται από ένα πολιτικό σύστημα, όχι για να μην καταδικαστεί (αυτό δεν μπορούσε να γίνει) αλλά να πέσει όσο το δυνατόν στα μαλακά. Είναι έτσι;

Δεν μπορώ να απαντήσω, γνωρίζω όμως πως μόνο η δημοσιοποίηση των στοιχείων των δραστών, μπορούσε να οδηγήσει στη διερεύνηση αυτής της πιθανότητας.

Ας πάμε τώρα στα κάπως νομικά. Το όνομα των δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη, δεν δημοσιοποιήθηκε ούτε όταν καταδικάστηκαν. Αυτό προβλέπει ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα, πως απαγορεύεται η δημοσιοποίηση των ονομάτων. Προσέξτε τώρα νομική σχιζοφρένεια. Το Σύνταγμα της Ελλάδας, προβλέπει πως οι δίκες είναι δημόσιες . Δηλαδή μπορούν στη δίκη εν δυνάμει, να παραβρίσκονται έντεκα εκατομμύρια Έλληνες και να ακούσουν την απόφαση. Πώς λοιπόν κάτι που γίνεται σε δημόσια θέα, με Συνταγματική πρόβλεψη, την ίδια ώρα να απαγορεύεται με έναν νόμο και μάλιστα να τιμωρείται αυστηρά όποιος υπακούσει στο Σύνταγμα; Πώς είναι δυνατόν τα περί προσωπικών δεδομένων να επιστρατεύονται για να οδηγήσουν σε μια σφαίρα προστασίας κάτι που γίνεται δημόσια για πολλούς λόγους στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και παιδευτικοί;

Έχω εκφράσει εδώ και πολλά χρόνια την άποψη, πως η ένταξη πολλών πραγμάτων σε ένα περιβάλλον προστασίας ως προσωπικά δεδομένα, δεν γίνεται για λόγους δημοκρατίας αλλά για να επιτευχθεί η συγκάλυψη. Όλο και περισσότερο, σε ολόκληρο τον κόσμο, η δημοσιογραφική έρευνα σκοντάφτει σε νόμους που παρεμποδίζουν την πληροφορία και την στεγανοποιούν, φτιάχνοντας πλαίσιο προστασίας (κυρίως) για τους εγκληματίες του λευκού κολάρου.

Δεν θα ξεχάσω πριν από χρόνια, όταν είχαμε απευθυνθεί στη ΔΕΗ για να μας απαντήσει γιατί μέσα στην κρίση έκοβε το ρεύμα των πολιτών αλλά δεν το έκανε για το κόμμα της ΝΔ που χρωστούσε 500.000 ευρώ , που μας απάντησε πως «όλα αυτά είναι προσωπικά δεδομένα και δεν μπορεί να τα σχολιάσει».

Να δώσω ένα ακόμη (υπαρκτό) παράδειγμα. Κάποιος επιχειρηματίας στη Θεσσαλία έχει καταδικαστεί για απάτες. Ο συγκεκριμένος είναι κουμπάρος του Πρωθυπουργού. Παρότι απατεώνας και με βούλα, εμφανίζεται από τον Πρωθυπουργό ως πρότυπο επιχειρηματικότητας και αριστείας. Αν ο αποδέκτης του λόγου του Πρωθυπουργού δεν γνωρίζει πως ο επιχειρηματίας έχει καταδικαστεί για απάτη και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είναι προστάτης ενός απατεώνα, τότε στρεβλώνεται και ο πολιτικός λόγος και η κρίση των πολιτών.

Το 2012, οδηγήθηκα σε δύο δίκες για δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων που αφορούσε τους καταθέτες της λίστας Λαγκάρντ. Το σύστημα ξέρει να προστατεύεται αλλά και να πείθει τους πολίτες ότι προστατεύει τους ίδιους και όχι τα συμφέροντά του. Δεν θα μπορούσε να το κάνει χωρίς αυτούς που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν βασικές δημοκρατικές αρχές με χρήση στρεβλών δικαιωματικών αντιλήψεων. Τα «προσωπικά δεδομένα», από Ιερές Αγελάδες της Δημοκρατίας, μετατρέπονται σε Ιερά Εξέταση για όσους την υπερασπίζονται και επιμένουν στη διαφάνεια.

Οι καταδίκες δημοσιογράφων που τολμούν να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην πληροφορία και την διαφάνεια σε ολόκληρο τον κόσμο πληθαίνουν. Διαμορφώνεται ένα περιβάλλον αποστειρωμένο από την αλήθεια , ενώ η επικοινωνία παράγει την επιθυμητή εικονικότητα. Και όλα αυτά στο όνομα της ευαισθησίας. Γι αυτό μην αναρωτιέστε γιατί δεν ξέρουμε τα ονόματα των δολοφόνων της Τοπαλούδη.

δημοσιεύτηκε στο koutipandoras.gr