Φαντάσου να ήταν ο Τσίπρας …

Ας φανταστεί κανείς για μια στιγμή στη θέση του σημερινού πρωθυπουργού, να μην ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και να ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Να βρισκόμασταν στη διάρκεια της πρωτόγνωρης πανδημίας, σε μια φάση με ανοικτά τα μέτωπα των ιδιωτικών κλινικών, γηροκομείων, και μπροστά μας με εξελίξεις που μπορεί να κρίνουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον.

Σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, δηλαδή. Και να αποφάσιζε ο δήμαρχος Αθηναίων (όχι, χωρίς να είναι ο ανιψιός του Τσίπρα) να… εμψυχώσει, σύμφωνα με την επίσημη δικαιολογία, τους Αθηναίους, με ένα φορτηγό όπου θα τραγουδούσε μια γνωστή ερμηνεύτρια και το οποίο θα έκανε το γύρο των γειτονιών της Αθήνας!

Και τελικά, το…μουσικό φορτηγό να κατέληγε… έξω από το Μαξίμου, από όπου θα έβγαινε, εντελώς τυχαία ο Τσίπρας – πρωθυπουργός και θα χαιρετούσε τους συντελεστές του ευφάνταστου event. Εν μέσω δεκάδων πολιτών χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης και χωρίς να τηρούνται οι, υποχρεωτικές για τους άλλους, αποστάσεις προστασίας κατά της διάδοσης του θανατηφόρου ιού.

Με μαθηματική ακρίβεια, σύσσωμα τα σημερινά, “μπουκωμένα” ΜΜΕ αλλά και το διαδίκτυο θα είχαν σπεύσει να… “ισοπεδώσουν” κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα για την “ανεύθυνη αυτή στάση” που “προκαλεί τους πολίτες”, την ώρα που η χώρα δίνει δύσκολη μάχη, ότι δεν υπάρχει σοβαρότητα στην αντιμετώπιση, ότι ο πρωθυπουργός δεν δίνει το καλό παράδειγμα, μη τηρώντας τα μέτρα, κοκ. Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή θα ήταν η αντίδραση;

Φυσικά καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα.

Και η διαφορά δεν είναι μόνο ότι ο δήμαρχος δεν μπορούσε να είναι ανιψιός του Τσίπρα. Αλλά ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση δεν λειτούργησαν ποτέ – πέρα από αδεξιότητες και λάθη, που είναι αναπόφευκτα – με τόσο προκλητικούς όρους επικοινωνίας.

Εντάξει. Είπαμε, οι “άριστοι” της κυβέρνησης “τo ‘χουν” πολύ περισσότερο από τους Συριζαίους με τα της επικοινωνίας, όπως φαίνεται, όπως υπάρχουν και όρια.

Δεν μπορεί όμως “τα πάντα όλα” να είναι αφορμή για… επικοινωνία. Δεν μπορεί οι δύσκολες συνθήκες περιορισμών των πολιτών να γίνονται… κύμα πάνω στο οποίο… σερφάρουν γνωστά τραγούδια, υπό το χειροκρότημα του ενοίκου του Μαξίμου. Και παρά τη διαμαρτυρία του δημιουργού τους, όπως του κ. Κραουνάκη.

Γιατί υπάρχουν και στιγμές που η υπερβολική επικοινωνία, όσο “ζυγισμένη” κι αν είναι, ξεπερνάει το όριο. Και από εργαλείο επηρεασμού της κοινής γνώμης, μετατρέπεται σε μπούμερανγκ.

Ίδωμεν…

(Αντζελίνα η Συριζαία)