Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Τσίπρας είναι τα προβλήματα των πολιτών, που απευθύνονται στην κυβέρνηση. Αλλά την ίδια ακριβώς αναμέτρηση έχει και ο Μητσοτάκης ως εξουσία της αντιπολίτευσης. Ο Πρωθυπουργός έχει πειστικότερες απαντήσεις και θα προσέλθει στις κάλπες με περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα. Καθώς κλείνει η τετραετία, διακρίνονται τα όπλα στη φαρέτρα του.
Ένα από αυτά είναι ο… αντίπαλός του. Ο Μητσοτάκης έχοντας αποτύχει να προβάλλει θετικά τον εαυτό του, εστιάζει αποκλειστικά στην αρνητική φόρτιση του Τσίπρα. Αλλά η παράδοση λέει ότι σε μια τέτοιου είδους αναμέτρηση νικητής βγαίνει αυτός που μπορεί να υποστηρίξει στον δημόσιο χώρο τον εαυτό του και την πολιτική του. Ηττημένος όποιος δεν είναι σε θέση να το κάνει. Τόσο απλό.
Ένας εναντίον ενός
Οι πολιτικές προϋποθέσεις που θα μετατρέψουν την εικονικό προβάδισμα του Μητσοτάκη στα ΜΜΕ σε πραγματική νίκη του Τσίπρα στα μαρμαρένια αλώνια είναι ήδη ορατές για όποιον θέλει να βλέπει πέρα από τη μύτη του. Πίσω από το μιντιακό νέφος της «ολοκληρωτικής αντιπολίτευσης «καιροφυλακτεί ένα ερώτημα: αφού τα πολιτικά δεδομένα είναι υπέρ του Τσίπρα γιατί θα κερδίσει ο Μητσοτάκης;
Ας δούμε αναλυτικά τους λόγους που κάνουν θελκτικότερη την ιδέα να στοιχηματίζει κάποιος υπέρ του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ:
Πρώτον η προσωπική πολιτική υπεροχή του Πρωθυπουργού. Από όποια σκοπιά και αν συγκριθούν οι δυο άνδρες ο Τσίπρας προηγείται. Σε σκηνική παρουσία, πολιτική σκέψη, προσωπική συγκρότηση, ρητορική, επιχειρηματολογία, μαχητικότητα, ανθρώπινη ζεστασιά και οικειότητα, φρεσκάδα, κοινωνικό προφίλ. Α, και δεν κάνει γκάφες…
Οι ίματζ μέηκερς του Μητσοτάκη το διαπίστωσαν νωρίς και προσπάθησαν να κλείσουν το χάσμα σκηνοθετώντας τη δημόσια παρουσία του πελάτη τους. Του οργάνωσαν «επαφή με το λαό», τον έστειλαν σε καφενεία, κουλουρτζίδικα, χωράφια και μπαράκια, για να δείξει «ένας από αυτούς». Τον προβάλαν σαν «σπουδαγμένο» απέναντι στον «καταληψία».
Αλλά έτσι τα έκαναν χειρότερα: ανέδειξαν τα κριτήρια στα οποία κυριαρχεί ο Τσίπρας με αποτέλεσμα ο επικεφαλής της ΝΔ να προβάλλει περισσότερο σαν ένας αποστειρωμένος τεχνοκράτης που διεκδικεί την πρωθυπουργία με επιδίωξη να την ασκήσει ταξικά υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων. Ότι ο Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευση που δεν προέρχεται από τζάκι, ενώ ο Κυριάκος είναι τυπικό προϊόν της οικογενειοκρατίας, λειτουργεί σαν χαριστική βολή.
Επιπλέον οι συνταγές του Θεοδωρικάκου -που προσπάθησε μεταξύ άλλων να μάθει τον Κυριάκο να μιλάει «αριστερά» τον χαντάκωσαν περισσότερο. Δεν τόχει. Όλοι διακρίνουν ότι στο ένας εναντίον ενός της κάλπης ο Τσίπρας θα είναι σαν να κλέβει εκκλησία.
Δεύτερος λόγος είναι η ηθική υπεροχή του Τσίπρα. Δεν είναι αυτός, ή το κόμμα του, που χρεοκόπησαν τη χώρα. Έκανε λάθη, αλλά τα διόρθωσε και όσες επιλογές δεν του βγήκαν τις επανεξέτασε. Άλλαξε προς το καλύτερο ενώ ο αντίπαλός του έκανε το αντίθετο. Αυτό αποτυπώθηκε εναργώς στο διεθνή χώρο, όπου αντιμετωπίζεται ως αξιόπιστος συνομιλητής, εν αντιθέσει με τον Μητσοτάκη για τον οποίο δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς θέλει εκτός από… την πρωθυπουργία.
Στο εσωτερικό μέτωπο ο Τσίπρας δεν έχει σκάνδαλα στην καμπούρα του, δεν τραβολογούν τα στελέχη του οι εισαγγελείς και δεν έχει σκελετούς στις ντουλάπες του. Η προσπάθεια της ΝΔ να δημιουργήσει συμψηφισμούς σ’ αυτό το επίπεδο κάνει χειρότερη τη θέση της, καθώς αναδεικνύει τη σχέση της με τη διαπλοκή και τα συμφέροντα.
Τρίτος λόγος το ηγετικό προφίλ διαρκείας. Ο Τσίπρας είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης στο κόμμα του, αλλά και ο φυσικός επικεφαλής της εγχώριας Κεντροαριστεράς και το ισχυρότερο χαρτί της Δημοκρατικής Παράταξης. Ακόμη και αν χάσει τις εκλογές θα παραμείνει στη θέση του και θα διατηρήσει αυτά τα χαρακτηριστικά- με ανοιχτό το ενδεχόμενο να επανέλθει.
Αντίθετα ο Μητσοτάκης δεν θεωρείται ηγετική μορφή στο χώρο του, δεν έχει επιρροή στην ευρύτερη συντηρητική παράταξη -που μένει προσηλωμένη στον Καραμανλισμό -και αν χάσει τις εκλογές θα φύγει την ίδια νύχτα, ίσως και από την πολιτική. Αυτό είναι στοιχείο που αξιολογείται από τον ψηφοφόρο την ώρα που φτάνει στη κάλπη.
Τέταρτος λόγος είναι το πολιτικό αφήγημα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στις επόμενες εκλογές με απολογισμό και πρόταση. Δεν είναι ο δημιουργός της κρίσης: αντίθετα παρέλαβε τη χώρα στη χειρότερη στιγμή της: με υπερχρέωση, σήψη και διαφθορά, ανυπόληπτη διεθνώς, με την κοινωνία της καθημαγμένη και το πολιτικό σύστημα στο έλεος της διαπλοκής.
Στην αρχή κινήθηκε ως αιθεροβάμων, αλλά για να υλοποιήσει την εντολή που πήρε- βάσει των ανεφάρμοστων υποσχέσεων του. Αλλά μετά τη δεύτερη νίκη του εκτός από συνέπεια έδειξε και αποτελεσματικότητα σ’ αυτό που ανάλαβε, κατά τη νέα εντολή: έβγαλε τη χώρα από το Μνημόνιο, διέσωσε υπέρ της κοινωνίας ό,τι μπορούσε και θα υλοποιεί πριν την κάλπη ό,τι ο Μητσοτάκης θα υπόσχεται για μετά.
Πέμπτος λόγος είναι η πρωτοβουλία των κινήσεων. Μπορεί ο Τσίπρας να κινείται με τη δυσκολία της πράξης και ο Μητσοτάκης με την ευκολία των λόγων, αλλά εκ της θέσης του ο Πρωθυπουργός έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Σ’ αυτό το επίπεδο ο επικεφαλής της ΝΔ βλέπει διαρκώς τη σκόνη του. Από τη νομοθέτηση στη Βουλή και τις αξιολογήσεις του Μνημονίου μέχρι τη λύση στο Μακεδονικό και την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αυτό το προνόμιο θα ισχύει ως την ημέρα της προκήρυξης εκλογών και η εμπειρία δείχνει ότι κάθε φορά που ασκείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιέρχεται σε δύσκολη θέση και συνήθως τρέχει… προς τα πίσω.
Ο έκτος λόγος αφορά την τοποθέτηση στη κίνηση της Ιστορίας…( συνέχεια στο anoixtoparathyro.gr )
Ολόκληρο το άρθρο του δημοσιογραφου Γιώργου Λακόπουλου στο anoixtoparathyro.gr
