Ε ναι λοιπόν, χάρη στη λίστα Λαγκάρντ βγήκαν στη φόρα τα άπλυτα του Γιάννου Παπαντωνίου. Και χάρη στη λίστα Μπόγιαρνς εκείνα της συζύγου του. Τις λίστες της αμαρτίας που κάποιοι τις καταχώνιαζαν, για χρόνια στα σεντούκια, υποστηρίζοντας πως είναι μη αξιοποιήσιμες. Από τις οποίες κάποιοι άλλοι διέγραφαν κωδικούς και ονόματα κατά βούληση. Και κάποιοι τρίτοι χλεύαζαν (κι ακόμη το επιχειρούν) την αποτελεσματικότητά τους, με τίτλους του τύπου «άνθρακες ο θησαυρός». Τι έχουν άραγε τώρα να πουν όλοι αυτοί; Τίποτα απολύτως, κατάπιαν τη γλώσσα τους. Και κάνουν την πάπια…
Περιμένουμε βεβαίως την δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης. Ως τότε το ζεύγος Παπαντωνίου «καλύπτεται» από το τεκμήριο της αθωότητας. Το γεγονός όμως ότι οδηγήθηκαν στη φυλακή με ομόφωνη γνώμη του ανακριτή και των δύο εισαγγελέων διαφθοράς, λέει πολλά έτσι κι αλλιώς ως προς την βαρύτητα των ενδείξεων ενοχής. Γεγονός που έρχεται να προστεθεί στις δυσώδεις υποθέσεις Τσοχατζόπουλου, Μαντέλη, Παπαγεωργόπουλου, καθώς και στην εισέτι αδιευκρίνιστη σκοτεινή διαδρομή του εκατομμυρίου της Siemens προς τον Τσουκάτο. Σε όλ’ αυτά που, στην τελική, αποτελούν την απεχθή και ήδη σκουριασμένη βιτρίνα του παλιού πολιτικού συστήματος, του παραδοσιακού δικομματισμού. Του συστήματος που επώαζε και εξέτρεφε τους μηχανισμούς της, ως εκ της διαπλοκής, θηριώδους διαφθοράς. Όλ’ αυτά που, σε μεγάλο βαθμό, αποκαλύπτουν το πως και το γιατί οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία…
Ο Κώστας Σημίτης έχει χαρακτηρίσει «κοινωνικό φαινόμενο» την πολιτική διαφθορά. Και ο σύντροφός του Θόδωρος Πάγκαλος έχει πει το περίφημο «μαζί τα φάγαμε». Όπου έτσι, διά της βολικής γενικεύσεως, είτε της κοινωνικής είτε της ποσοτικής, της καθολικής γενικεύσεως, βγαίνουν λάδι οι κυρίως ένοχοι, οι μεγάλοι ένοχοι της καταλήστευσης της Χώρας και του λαού της. Ε λοιπόν ούτε «μαζί τα φάγαμε», ούτε περί «κοινωνικού φαινομένου» πρόκειται. Περί καθαρά πολιτικού φαινομένου πρόκειται, το οποίο χαρακτηρίζει μια συγκεκριμένη νοοτροπία, μια συγκεκριμένη εποχή και πολύ συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις.
Και μπορεί μεν ο πρώην Πρωθυπουργός, επί των ημερών του οποίου διεπράχθησαν τα εγκλήματα, να αρνείται, ως τώρα, την οποιαδήποτε εξήγηση καθώς και την συγνώμη την οφειλόμενη. Μπορεί να έχει, ως τώρα, αποφύγει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Όμως η πολιτική ευθύνη του ανήκει και του χρεώνεται έτσι κι αλλιώς. Είναι όλη δική του. Και βέβαια, μετά τον Παπαντωνίου, ο καθένας αντιλαμβάνεται γιατί δεν μπορούν να κρύψουν την ταραχή και το άγχος τους, για τα επιγενόμενα, κι ένα σωρό άλλα παλληκάρια. Με ορίζοντα αναφοράς είτε την Novartis είτε το ΚΕΕΛΠΝΟ είτε τα απόνερα από τις διάφορες δύσοσμες λίστες. Εξ αυτού και η καταφανώς αμήχανη έως βαρέως ύποπτη αντίδρασή τους επί των τρεχόντων…
«…Όταν δύο Υπουργοί Αμύνης συλλαμβάνονται να πλουτίζουν από μίζες, τότε δεν μιλάμε για σύμπτωση, αλλά για γενικευμένη διαφθορά. Και κάποιοι οφείλουν να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη γι αυτά που σήμερα οι δικαστικές αρχές βεβαιώνουν… Η Ελλάδα βοούσε εκείνη την εποχή για σκάνδαλα, δωροδοκίες, μίζες, αλλά δεν υπήρξε κανένα αντίμετρο από τη μεριά της τότε κυβέρνησης, για ν’ αποτραπούν αυτά τα φαινόμενα …Τις ποινικές ευθύνες θα αποδώσει η Δικαιοσύνη, η οποία αποδεικνύεται ότι έχει θαρραλέους λειτουργούς. Τις πολιτικές όμως πρέπει να αναλάβουν όσοι τους διόρισαν, όσοι τους ανέχτηκαν και σιώπησαν, και όσοι τους κράτησαν μέχρι τέλους στα υπουργεία τους»…
Πρόκειται για αποσπάσματα της ανακοίνωσης του Ποταμιού. Μια προσέγγιση βαθύτατα πολιτική. Ό, τι πιο σοβαρό, ουσιαστικό και έγκυρο, επί του θέματος, ακούσαμε ως τα σήμερα…
Πηγή: huffingtonpost.gr
