Το τραγικό και αποκρουστικά χυδαίο τίμημα της προσφυγιάς, στην κλεμμένη ανάσα ζωής τους, από υπανθρώπους, τρομάζει και δοκιμάζει τον ψυχισμό μας. Δοκιμάζει την αντοχή μας, στον πόνο και το μαρτύριο που ξεχύνεται από δυο ματάκια μικρού και ανυπεράσπιστου παιδιού που αντικρύζει την φρίκη, έκπληκτο στο πρωτόγνωρο αυτό αίσθημα. Να κοιτάζει με απορία, την χαλασιά του κόσμου του, γύρω του, με εμάς να παρατηρούμε χωρίς να μπορούμε καν να του εξηγήσουμε, πως και γιατί, ψάχνοντας αμήχανα, λόγια και εξηγήσεις, χάνοντας έννοιες και λογική, παραπατώντας στον εικονικό κυκεώνα μας.
Ο Ξένιος Ζευς, ξενιτεύτηκε με τα πτυχία του για να εργασθεί σε καλύτερες συνθήκες, σε άλλη χώρα. Έτσι έμειναν εδώ, στο πόδι του, ξενοδοχειακές μεγάλες αλυσίδες, να υποδέχονται τους εύπορους τουρίστες. Δεν υπάρχει χώρος όμως για ρακένδυτους πρόσφυγες, ακόμα και τώρα, που λόγο πανδημίας, παραμένουν άδειες μεγάλες μονάδες.
Έτσι, κάποια άτυχα, βλέπε δολοφονημένα, προσφυγόπουλα με τις οικογένειές τους, αλλά και τα “ασυνόδευτα”, βλέπε ορφανά παιδάκια, πνίγηκαν στη θάλασσα μας, στο καταγάλανο Αιγαίο μας, με τα λευκά κατάσπαρτα νησιά μας….Η Frontex δεν μπορούσε.
Ξεχάστηκε , περνώντας ο καιρός, η φωτογραφία του Αϊλάν, του πνιγμένου μικρού παιδιού, στην παραλία, που φάνταζε να κοιμάται…. Το σοκ ήταν μεγάλο
Πρώτα λοιπόν, τα αφήσαμε να πνιγούν, τα προσφυγόπουλα, χωρίς βοήθεια και συνεχίσαμε να συνηθίζουμε στα νούμερα των απωλειών, ημέρα με την ημέρα. Όμως ερχόταν νύχτα, μεγάλη νύχτα……
Στη συνέχεια, είχαμε και άλλη αισχρή αντιμετώπιση για κάποια από τα ευάλωτα προσφυγόπουλα. Είχαμε έναν “γνωστό σκηνοθέτη ηθοποιό” (και άλλους πολλούς αγνώστους), να τα κακοποιούν σεξουαλικώς, κοινώς να τα βιάζουν. Και πάλι τα αφήσαμε μόνα τους, χωρίς καμία βοήθεια. Τα είδαν γείτονες να μπαίνουν στο σπίτι, τα άκουσαν να κλαίνε και να φωνάζουν, αλλά δε κατάλαβαν πως τα βίαζαν. Η Πολιτεία δεν έδωσε βάση στις φήμες….. Πάλι σοκαρισμένοι.
Έ, και σήμερα, ήρθε η πυρκαγιά με τη σειρά της. Κάηκε προσφυγόπουλο, σε φωτιά δομής προσφύγων στην Θήβα. Ένα εξάχρονο αγοράκι. Δεν υπάρχει σοκ, τα συνηθίσαμε όλα πια.
Την συνέχεια δεν μπορώ ή αρνούμαι να την φαντασθώ. Πάντα οι άπληστοι και οι άριστοι, στους οποίους παραδόθηκε αυτός ο τόπος, σαν σε μόνιμους και νόμιμους ιδιοκτήτες, θα συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν αρνητικά. Δοκιμάζοντας προκλητικά τις ελαστικές, πλέον, αντοχές μας.
Αφήσαμε δυο παιδικά ματάκια να πνιγούν, να παγώσουν στο χιόνι και στη βροχή, να κακοποιηθούν από βιαστή, να καούν σε μια δομή, να πεινάσουν, να διψάσουν, να χαθεί το αθώο χαμόγελο……Πως;
Καληνύχτα.
