Δε θα σε ξεχάσουμε, Ζακ.
“Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν, κι εσύ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές”…. Πολλές φορές σε σταύρωσαν πολλοί και με πολλούς τρόπους. Πρώτα οι περαστικοί, οι γραφικοί που βγάζουν σέλφι στην Ομόνοια αυτόν που αυτοκτονεί. ΄Υστερα ο “ιδιοκτήτης”του “κοσμηματοπωλείου”μαζί με “αυτόπτες μάρτυρες”.
Πικρά εισαγωγικά που ντρέπομαι να τα πληκτρολογώ και δεν ξέρω πού πρέπει να βγουν, να μπουν. Πού, σε ποιο σημείο να ουρλιάξω γι΄αυτό που σου κάνανε; Στο σημείο που σε κλείδωσαν μέσα και συ παράπαιες και προσπαθούσες να βγεις… Σε πανικό; Εκεί που σε κλωτσούσαν και σου έριχναν γυαλιά κοφτερά σα λεπίδια παντού;
Πού ; Στο πεζοδρόμιο που σου λιώναν το κορμί και σε βρίσκανε τα παπούτσια των λερών ανθρωποειδών στα πλευρά, στα νεφρά, στα πόδια, στο πρόσωπο; Έμβρυο απροστάτευτο είχες ζαρώσει πάνω στις πλάκες και εκείνοι με λύσσα αποτέλειωναν ό,τι δεν τους βγήκε στη ζωή. Το τέλειωναν πάνω σου.
΄Υστερα τα όργανα. ΄Οχι μπουζούκια και βιολιά Ζακ. Ούτε άρπες και σαλπιγκτές που είχαν παίξει τις πρώτες νότες γιατί εσύ είχες ήδη αρχίσει τη διαδρομή προς τα πάνω, Ζακ. Νεκρό, αλυσοδεμένο πισθάγκωνα δοκίμασαν τη δύναμή τους στο κουφάρι σου πια, Ζακί. Προσπαθώ και δε βγαίνει φωνή. Μηδέν ήχος. ΄Ιδια με τη δικιά σου σιωπή, Ζακ, εκείνη την ώρα, που όπως λέει ο Λωράν Μωβινιέ “ήταν το τελευταίο δικό σου πράγμα”.
Μετά; Βγήκαν όλα τα βίντεο, τα κείμενα, και έμαθα ποιος είσαι, δεν ήξερα για σένα. Είναι θλιβερό να μη μαθαίνεις για ένα αξιόλογο άτομο, παρά μόνο όταν πια αυτό έχει φύγει απ΄τη ζωή.
Οι “άλλοι” όμως, Ζακ. “Η κόλαση είναι οι άλλοι” λέει ο Σαρτρ. Αυτοί, δεν είχαν τελειώσει μαζί σου. Και πιθανόν ποτέ. Τη δουλειά αποτέλειωσαν και συνεχώς λυσσαλέα αποτελειώνουν τα κανάλια ως σήμερα. Πριν βγει το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης, σ΄έστησαν σε μια γωνιά και έκαναν γκάλοπ πρόστυχα πάνω στην περσόνα σου. Πούλησαν την ιστορία σου για να σταθούν. ΄Ο,τι γίνεται πάντοτε, με ικανότητα αρπακτικού που όμως δεν είναι ποτέ τόσο ανήθικο όσο αυτοί. Δηλητηριογράφοι, δημοσιογραφίσκοι, πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα. Ακόμη και σοβαρά δήθεν δελτία. ΄Αλλο έλεγαν τα πορίσματα και οι εκθέσεις, άλλο έβαζαν στους τίτλους.
΄Οσο θέριευε η υποστήριξη, η κραυγή της κοινωνίας για το άδικο, η απαίτηση να αποδοθούν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ευθύνες, και η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, τόσο μια λυσσασμένη για αίμα Λερναία ΄Υδρα παραπληροφόρησης σκύλευε το όνομά σου, σε σκότωνε ξανά και ξανά.
Μέχρι χτες, που η ιατροδικαστική εξέταση αποφάνθηκε ότι ο θάνατος σου προήλθε από “Ισχαιμικό επεισόδιο συνεπεία πολλαπλών χτυπημάτων”, κι άρχισαν να βγαίνουν τα “Δελτία” και να κόβουν και να ράβουν για να δικαιολογήσουν την ασυδοσία τους. “Από Ισχαιμικό επεισόδιο ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου”, ενώ ο δημοσιογράφος έλεγε ζωντανά την αλήθεια. Αυτό που όντως έγραφε το πόρισμα. Με τον ήχο στο mute, όμως, θα καταλάβαινες άλλα. Οι μισοί θα καταλαβαίναν άλλα. ΄Ηθελα να σπάσω την τηλεόραση. Δεν το έκανα. Τη χρειάζομαι ως μόνιτορ για να βλέπω τα βιντεάκια σου και να προβάλλω το θέμα σου όταν χρειάζεται. Δηλαδή όλη την ώρα.
Οι μισοί όντως κατάλαβαν άλλα. Αυτοί που σήμερα το πρωί σε ανάρτηση της Στέγης για τον ιό HIV τη βρίζουν γιατί “Προβάλλει την ανωμαλία” κοιμήθηκαν ήσυχα χτες. Σε σταυρώσανε ξανά.
Η αλήθεια όμως είναι μία. Σε σκότωσαν στο ξύλο.
Αλλά ο θάνατος σου έφερε ζωή σε ένα άρρωστο ή/και , το λιγότερο, κοιμισμένο κομμάτι της κοινωνίας. Και θα φέρει κι άλλα Ζακ, το νιώθω. Γιατί δεν μπορεί. Για κάποιο λόγο χάθηκες, τόσο “ωραίος, νέος κι ατυχής”. ΄Ισως να χάθηκες για να γραφτούν εκείνα τα σημειώματα από πολλά παιδιά στο σημείο που έπεσες νεκρός. Σημειώματα όπως αυτό που βρήκα σήμερα στην ΕφΣυν.
Και δεν υπάρχει πια δικαιολογία. ΄Οπως για κανένα κομμάτι και εκδήλωση φασισμού, ναζισμού ή ρατσισμού. Δεν υπάρχει πια, δεν ξέραμε. Δεν είδαμε. Δεν καταλάβαμε. Απλά δεν υπάρχει.
Για μας τους υπόλοιπους, που παρακολουθούμε ενεοί, μην αδρανείτε. Κινηθείτε. Μιλήστε. Βοηθήστε. Συνεισφέρετε. Η φωνή χρειάζεται. Για να μην ξεχαστεί ποτέ ο Ζακ. Για να μην επιτρέψουμε να επαναληφθεί το δράμα του Ποτέ ξανά
Της Μαρίνας Καρτελιά
