Καλημέρα σας αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες. Δεν είναι η 3η του Σεπτέμβρη σήμερα, αλλά για εμάς που μπήκαμε στην εφηβεία του δεκαετία του ογδόντα κάθε μέρα είναι μέρα ΠΑΣΟΚ!
Οπότε θα αφιερώσω το σημερινό πόνημα στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, πως διάολο το λένε, και στα όσα σημαίνουν και θα σημάνουν για το πολιτικό σκηνικό.
Και ξεκινάμε με ένα κόπυ πάστε, διότι το κόπυ πάστε είναι η ζωογόνος δύναμη της ελληνικής δημοσιογραφίας. Και δίχως αυτό, χωρίς δουλειά θα μένανε οι μισοί συνάδελφοι. Μη σου πω τα τρία τέταρτα.
Από τη Βικιπαίδεια, λοιπόν:
«Η λυδία λίθος είναι η κοινή ονομασία πετρώματος μαύρου χρώματος, το όνομα του οποίου προέρχεται από τη Λυδία της Μικράς Ασίας από όπου την εισήγαγαν αρχικά κατά την αρχαιότητα οι Έλληνες. Είναι είδος βασάλτη, ενός σκληρού πετρώματος που ετυμολογικά προέρχεται από την λέξη βάσανος. Με την χρήση της λυδίας λίθου μπορεί να εξακριβωθεί η περιεκτικότητα ενός κράματος σε χρυσό.
Μεταφορικά η φράση λυδία λίθος λόγω της χρήσης της για πολλούς αιώνες ως εργαλείου εξακρίβωσης της καθαρότητας κραμάτων χρυσού, χρησιμοποιείται για να δηλώσει την έννοια της δοκιμασίας, του τρόπου ελέγχου, της εξακρίβωσης κτλ.».
Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι όπως η λυδία λίθος αποκάλυπτε την περιεκτικότητα ενός κράματος σε χρυσό (και ακολούθως ως έκφραση δήλωνε τη δοκιμασία, την εξακρίβωση κλπ. κλπ.), οι εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ θα αποκαλύψουν τις προθέσεις της ελληνικής άρχουσας τάξης. Της κανονικής άρχουσας τάξης, όχι αυτής που αγόρασε μπέμπα και μεζονέτα και νομίζει ότι κυβερνάει τον τόπο. Μιλάμε για καρχαρίες τώρα, όχι για μαριδάκι ψιλό!
Και φυσικά, όλα θα εξαρτηθούν από το πρόσωπο του αρχηγού ή της αρχηγού που θα μας προκύψει από την ψηφοφορία την εσωκομματικής. Από τη Φώφη δηλαδή ή τον Λοβέρδο, μιας και οι υποψηφιότητες Καστανίδη και Ανδρουλάκη, λογαριάζονται περισσότερο ως παρακαταθήκες μνήμης και υποθήκες μέλλοντος. Κανείς από τους δύο δεν έχει την παραμικρή πιθανότητας να καταλάβει τον προεδρικό θώκο και το ξέρουν πολύ καλά αμφότεροι. Υποθέτω, όμως, ότι σκοπεύουν τα ντιλάρουν τα ψήφια τους σε ενδεχόμενο δεύτερο γύρο, όπως ντίλαρε τα δικά του ο γίγαντας ο Άδωνις. Και βλέπουμε που θα κάτσει η μπίλια…
Είτε στη Γεννηματά, είτε στον Ανδρέα. Αν στηριχθεί σφόδρα η πρώτη, θα είναι σαν να φεύγει ένα μηνυματάκι προς την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι δεν θα πρέπει να αισθάνεται απολύτως σίγουρη για την διαρκή υποστήριξη προς το έργο της. Σα να λέμε, ότι υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια και δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ κανείς για ν’ ανέβει στο δέντρο και να τσακώσει τους καρπούς. Ένα τηλεφώνημα, αρκεί.
Αν, πάλι, βαρέσουν τα τέλια των ισχυρών για τον δεύτερο, θα είναι σαν να μπαίνουν τα θεμέλια γι’ αυτό που οι Αμερικάνοι (κι ο Σταν Γκρήνμπεργκ ανάμεσά τους!) αποκαλούν «μόνιμη πλειοψηφία». Δεν θ’ ανοίξει απλώς ο δίαυλος ανάμεσα στις διαφορετικές εκφράσεις του φιλελευθερισμού, αλλά θα υψωθεί μια νέα κυβερνητική πολυκατοικία. Έστω κι αν δεν είναι αμιγώς γαλάζιου χρώματος.
Με δυο λόγια; Με δυο λόγια βγαίνει η Γεννηματά και το πολιτικό παίγνιο παραμένει ανοιχτό. Βγαίνει ο Λοβέρδος και πάμε για δόξες τύπου Σαμαροβενιζέλων. Αναρωτιέμαι αν το έχουν αντιληφθεί αυτό τα μέλη που έχουν απομείνει στο ΚΙΝΑΛ και τι ακριβώς σκοπεύουν να πράξουν όταν θ’ αρχίσει το νταβαντούρι…
Πηγή: newpost.gr
