Ο Astead W. Herndon, ένας γνωστός μαύρος δημοσιογράφος γράφει στους New York Times απευθυνόμενος στο Δημοκρατικό κόμμα και με αφορμή την μεγάλη κοινωνική κρίση που ζουν οι ΗΠΑ εξαιτίας της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόϊντ: “Το να μην είσαι ο Τραμπ, δεν είναι αρκετό”.
του Σεραφείμ Κοτρώτσου
Το μήνυμα στρέφεται προς τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Τζο Μπάϊντεν που προσπαθεί να αξιοποιήσει την οργή των μαύρων στην πορεία προς τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου. Ο Μπάϊντεν δηλώνει πως θέλει “να θεραπεύσει την ψυχή της Αμερικής”, έχοντας απέναντί του έναν Πρόεδρο που βγάζει στους δρόμους την Εθνοφρουρά και απειλεί πως θα εξαπολύσει τα “άγρια σκυλιά” της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών. “Country at war with itself”, σημειώνει στον TheGuardian ο Robert Reich.
Οι δολοφονίες μαύρων στην Τζώρτζια, στο Κεντάκι και, τώρα, στην Μινεσότα, ήταν οι αφορμές για μια εθνικών διαστάσεων έκρηξη με σύνθημα “Black lives matter”. Πολλοί αναλυτές κάνουν λόγο για την “σαπισμένη ψυχή της Αμερικής του Τραμπ”. Μετά την πανδημία που συνεχίζει να σκοτώνει δυσανάλογα μαύρους και πολίτες απ΄ όλες τις μειονότητες, όπως σημειώνουν οι New York Times, η δολοφονία του Τζορτζ Φλόϊντ αποτέλεσε την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Δεν είναι, όμως, μόνο η Αμερική του Τραμπ “μια χώρα σε πόλεμο με τον εαυτό της”.
Η κρίση του κοροναϊού αποκάλυψε την σήψη αρκετών δυτικών κοινωνιών, την εγκατάλλειψη των πτωχότερων, την αδυναμία του κοινωνικού κράτους να ανταποκριθεί, και την επικράτηση της οικονομικής ισχύος έναντι των αναγκών που έχουν οι πολίτες.
Αυτές τις ημέρες, στους δρόμους των αμερικανικών μεγαλουπόλεων δεν είναι, όμως, μόνο οι μαύροι. Είναι και πολλοί, πάρα πολλοί, που αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα της προηγμένης δημοκρατίας, που νιώθουν πως αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ειρήνη και η συνύπαρξη. Βεβαίως, στις ΗΠΑ οι εσωτερικές αντιθέσεις είναι οξύτερες και οι ανισότητες εντονότερες. Όμως, σε ολόκληρη τη Δύση ο υπόκωφος θόρυβος ακούγεται ολοένα και περισσότερο, αν και δεν λαμβάνει ακόμα διαστάσεις.
Η αστυνομική βία και η καταστολή είναι μια μόνο διάσταση ενός γιγαντιαίου προβλήματος. Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς τι είναι, τελικά, προτιμότερο. Κοινωνίες που ανέχονται, που κλείνονται στο μικρό καβούκι του φόβου και της ανασφάλειας και δεν αντιδρούν, ή εκείνες που αγγίζουν τη φωτιά;
Η ελληνική κοινωνία έχει ζήσει κατά το παρελθόν τέτοιες καταστάσεις. Από την “υπόθεση ζαρντινιέρα” μέχρι τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και από τον “απαρατήρητο” για τους νοικοκυραίους θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου μέχρι την εισβολή στην οικία Ινδαρέ, ήταν πολλά τα κρούσματα της πανδημικής άρσης της ατελούς δημοκρατίας μας.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το “πολιτικώς ορθό” επέβαλλε την άποψή του και ενοχοποίησε τις αντιδράσεις. Και οι πρακτικές της καταστολής και του φόβου νίκησαν τις αντιλήψεις για την ανάγκη να μικρύνει η απόσταση ανάμεσα σε αυτούς που μπορούν και σε εκείνους που δεν μπορούν.
Η Αμερική αυτών των ημερών είναι μια στιγμή σε μια χρονοσειρά τρόμου. Οι χώρες δεν βρίσκονται από μόνες τους “σε πόλεμο”, οι κοινωνίες δεν παραλύουν κατ΄ επιλογή. Είναι οι κρατούντες που οδηγούν τα πράγματα σε κρίσεις και μικρούς εμφυλίους.
Η Ελλάδα δεν είναι μια όαση μακριά απ΄ όλα αυτά. Ορισμένοι επιχειρούν να την παρουσιάσουν με αυτό τον τρόπο. Προτιμούν την παραίτηση και τον εφησυχασμό, μετά από μια δεκαετία μνημονίων και μια πανδημία εγκλεισμού και απομόνωσης. Τα διλήμματα, όμως, είναι εδώ, κυρίαρχα και θηριώδη. Ζητούν τροφή, απειλούν να μας κατασπαράξουν…
Τελικά, δεν αρκεί να μην είσαι το θηρίο που φοβάσαι και απεχθάνεσαι. Πρέπει να γίνεις το αντίθετό του, να αντισταθείς στον υφέρποντα διχασμό (που ζούμε), στον εξοστρακισμό που επιχειρούν εκείνοι που ελέγχουν τα “εργαλεία” αποκλεισμού…
Υ.Γ : Και μια εικόνα που χρήσιμο είναι να καταγραφεί στη μνήμη μας. Όχι γιατί συνέβη στις ΗΠΑ, όσο διότι δεν συνέβη στα καθ΄ ημάς:
δημοσιεύτηκε στο libre.gr
