Για υποκινούμενες απεργίες, έχουμε ακούσει.
Για υποκινούμενη βία, έχουμε ακούσει.
Για υποκινούμενες διαμαρτυρίες, έχουμε ακούσει.
Οι υποκινούμενες διαπραγματεύσεις όμως αποτελούν μια καινούργια φάμπρικα. Τάδε έφη ένας επαΐων των κινητοποιήσεων των αγροτών, Βαγγέλης Μπούτας. Με μακρά πορεία στο
χώρο, μια φιγούρα του χθες που θέλει σώνει και καλά να ποδηγετήσει το αύριο.
Υπηρετώντας λογικές του παρελθόντος. Ξεπερασμένες και πλέον, στις σημερινές συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης, επικίνδυνες. Αλλά αυτό δεν τον αφορά. Δεν τον νοιάζει. Εκείνο που προέχει είναι ο «αγώνας». Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για αγώνα κατά της αριστερής κυβέρνησης.
Ανάθεμα λοιπόν σε εκείνους που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο μιας κατάστασης όπου ο πρωθυπουργός καλεί σε διαπραγματεύσεις και οι αγρότες αρνούνται το διάλογο, χωρίς επιχειρήματα – γιατί διάλογος από μηδενική βάση ισοδυναμεί με άρνηση διαλόγου.
Ανάθεμα στις φωνές της λογικής.
Ανάθεμα τη μοίρα μας με τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες και ηγέτες που νοιάζονται μόνο
για την (κομματική) πάρτη τους.
We shall overcome αλλά και δεν θα ξεχάσουμε, ποιος έβαλε πλάτη για να σταθεί στα πόδια του ο τόπος σε τούτες τις δύσκολες ώρες και ποιος έβαζε τις φιτιλιές…
Δήγμα Ουρσουλίνας
