Ένας λαός, που παραδέρνει πολλά χρόνια, στην παρακμή και στην μιζέρια, παρασυρμένος από την υποκουλτούρα της αμάθειας, του πρόχειρου, του γρήγορου, της αρπαχτής, του πονηρού, του είρωνα, του ειδικού και πολλών άλλων αρνητικών χαρακτηρισμών. Τίποτα δεν τον ενοχλεί και δεν τον αποτρέπει, έχοντας στο πορτ-μπαγκάζ αυτά και άλλα τόσα χαρακτηριστικά, οδηγώντας το ευρωπαϊκό τζιπ, να περνά, με άνεση, το κόκκινο φανάρι, να παρκάρει, με αναίδεια, σε θέση αναπήρων, αφού αυτές και άλλες τέτοιες συμπεριφορές, δικαιολογούνται από την “ταμπέλα” του επιτυχημένου. Αυτό είναι το τερατούργημα, που γεννήθηκε, μέσα από τα πρότυπα, που ωμά και απερίφραστα, πλάσαρε ο νεοφιλελευθερισμός, σε απαίδευτους υπηρέτες και παρατρεχάμενους.
Χρήσιμους, όμως, πρόσκαιρα νεόπλουτους, που η απληστία τους και το θράσος τους για “επιτυχία”, ανοίγει δρόμους και λεωφόρους, με σχετική ευκολία, για κερδοφόρα δράση, στους νεοφιλελεύθερους, που θα είχαν μεγάλο βαθμό δυσκολίας, να το επιχειρήσουν οι ίδιοι, άμεσα.
Δημιουργήθηκε, έτσι, μια νέα τάξη, αυτή των βολεμένων, που ακροβατούσε, ανάμεσα στην μικρομεσαία και την μεσαία, που καλόβλεπε και ζήλευε, αυτή των νεόπλουτων και που θα θυσίαζε τα πάντα για να εισέλθει στην άρχουσα. Πράγμα δύσκολο, μιας και το κλάμπ, είναι κλειστό σε νέες και αδοκίμαστες εισαγωγές, δεν είμαστε όλοι ίσιοι και όμοιοι. Οι βολεμένοι, λοιπόν, μόλις λίγδωσε το άντερό τους, όπως λέει και ο λαός, μεθυσμένοι από τον νέο τρόπο ζωής και απολαμβάνοντας τα υλικά αγαθά σε αφθονία, επιδόθηκαν στην επίδειξη και στην σπατάλη, εμφανίζοντας το νέο μοντέλο του “επιτυχημένου”. Αναρριχήθηκαν και κατέλαβαν, θέσεις “κλειδιά”, μετά από τις απαραίτητες συστάσεις των επιτηδείων και άρχισαν να επικρατούν και να επιβάλλουν, νέα ήθη, αξίες και αρχές. Θα εκδώσουν, αμέτρητα περιοδικά μόδας που θα αναλάβουν να “εκπαιδεύσουν” την νεολαία, σε νέο τρόπο ζωής (ξεβλάχεμα), θα επιβάλλουν, καλλίγραμμα, αποκαλυπτικά μοντέλα, αγοριών και κοριτσιών, σε πασαρέλες για κάθε χρήση, όπως και τραγουδιστές και τραγουδίστριες, ατάλαντους που η καθημερινή και βίαιη επανάληψη προβολής τους, να κάμψει κάθε σημάδι αντίστασης, στο ευτελές και αγοραίο.
Η ασημαντότητα, απέκτησε τυμπανιαίες διαστάσεις, περιφερόμενης σορού, μολύνοντας σπίτια, γειτονιές και όλη την επικράτεια, μέσω των όμοιων τηλεοπτικών καναλιών, διασποράς ναρκωτικής δυσωδίας. Εθίζοντας, το απαθές κοινό, στην παραμονή του καναπέ της τηλεθέασης, που αργότερα λειτούργησε σαν απροθυμία και αναστολή για οποιαδήποτε ενέργεια και αντίδραση, σαν καταπραϋντικό συνείδησης.
Πανάκριβες Ολυμπιάδες, φορτωμένες επιπλέον, από μίζες, εξοπλιστικά προγράμματα πάλι με τις απαραίτητες μίζες, σκάνδαλα, μηχανορραφίες και λαϊκισμός θεριεύουν. Γίνονται καθημερινότητα, με αξιοσημείωτη ανοχή και αποδοχή.
Τηλεπαιχνίδια ανοησίας με χρηματικά έπαθλα και συσκευές, ατέλειωτα shows εκπόρνευσης και χυδαιότητας και αποθέωση της γκλαμουριάς, αλλά και απ’ ευθείας μεταδόσεις κυριακάτικου εκκλησιασμού, σε μια ισορροπία τρόμου. Ενορχηστρωμένη και χρηματοδοτούμενη καμπάνια εκατομμυρίων, με μοναδικό στόχο και σκοπό, την άλωση του μυαλού και ειδικότερα, αυτού, των νέων ανθρώπων. Ώστε να μην αποτελέσουν ανεξέλεγκτο μελλοντικό κίνδυνο, αμφισβήτησης και αντίστασης, στα μελλούμενα κερδοφόρα σχέδια εφαρμογής.
Οι βολεμένοι, βόλεψαν και άλλους “κολλητούς”, δημιουργώντας έτσι, μια λεγεώνα μισθοφόρων, που αποτέλεσε τον κρίσιμο και περιβόητο μηχανισμό ελέγχου, των πάντων, χρήσιμο εργαλείο εξουσίας. Πιο χρήσιμο και αποτελεσματικό, από την δυνατότητα κυβέρνησης.
Τηλεπερσόνες, τηλεπωλητές βιβλίων και κηραλοιφών, ποδοσφαιριστές, μετεωρολόγοι, σεξολόγοι, μανεκέν και δημοσιογράφοι, καταλαμβάνουν,…. βουλευτικές έδρες. Παράγωγα προϊόντα, επιθετικής και εγκληματικής επιδρομής στην λογική, που υποχωρεί ατάκτως. Πως να αντισταθεί, σε αυτό το βρακωμένο λεφούσι, πειρατών, παιδεραστών, πλαστογράφων, αρίστων, απατεώνων, ακροδεξιών και αυτού του συνονθυλεύματος, νονών της νύχτας και της ημέρας.
Κάπου εκεί και κάπως έτσι, συντελέστηκε το δράμα της κατάντιας, του οποίου είμαστε, σήμερα, οι κληρονόμοι και οι συνυπεύθυνοι, λόγω ανοχής. Χάθηκε, μεταξύ άλλων, το όραμα, η ελπίδα, η αίσθηση του κάλλους, η ανάγκη παιδείας, η βάσανος του κόπου, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια. η τιμή και η αλήθεια. Βάλσαμο, οι παλιές ελληνικές ταινίες, τα παλιά λαϊκά τραγούδια, τα παλιά βιβλία με τα παλιά ποιήματα. Νοσταλγία, της παλιάς και αμόλυντης γειτονιάς, που έπαιζαν και γελούσαν μικροί και μεγάλοι, αθώοι και απλοί άνθρωποι, αλλά άνθρωποι. Χωρίς κλειδωμένες πόρτες και συναγερμούς. Όλα χαμένα και μακρινά, σαν παραμύθι, μιας άλλης ζωής. Και τώρα πια, τι;
Μόνο φαναράκι που αχνοφέγγει, αυτό του πολιτισμού, με τους καλλιτέχνες, τα πρώτα και μόνιμα θύματα, να επιμένουν πως είναι πεισματικά εδώ και προσπαθούν, καταδεικνύοντας την ντροπή μας. Στην ανοσία της παρακμής.
