” Ένα χρόνο πριν, τέτοια εποχή, ψωνίζοντας από τη λαική της γειτονιάς, σταμάτησ αμπροστά από υον γνωστό πάγκο με τα οπωροκηπευτικά για νά πάρψ ένα-δυο μπρόκολα. Ο μανάβης-παραγωγός, με του που με είδε να ξεφιαλέγω ένα μεγάλο βαθυπράσινο από ψηλα, μου άρπαξε το χέρι.
-Όχι, όχι αυτό. Θα σου δώσω εγώ. Και έσκυψε πίσω από τον πάγκο, σε κάτι καφάσια, στα χαμηλά, και τράβηξε δύο μπροκολα. Ήταν πολύ πιο μικρά και ακόμα λιγότερο ” ενυπωσιακά “…
-Αυτά, θα πάρεις, μου είπε. Πήγα να διαμαρτυρηθώ, αλλά ο φίλος μου με συνόδευε στη λαική, με τραβηξε απο τον αγκώνα, κάνοντάς μου νόημα. Μολις απομακρυνθήκαμε λίγο, όταν τον ρώτησα γιατί τα πήραμε, μου είπε: Δεν κατάλαβες, τα μπροστινά είναι με τα φυτοφάρμακα, τα άλλα, που τα έχει για τους τακτικούς του πελάτες, όπως εσύ, και είναι πιο μικρά και λιγοτερο ” αφράτα “, είναι τα κανονικά. Χωρίς φάρμακα… ”
Το ζήτημα της αλόγιστης και κυρίως ανεξέλεγκτης, λόγω των γνωστών κυκλωμάτων και της οικονομικής κρίσης, χρήσης φυτοφαρμάκων, για την αύξηση της παραγωγής, αλλά στην ουσία το κέρδος από την υπεραξία να πηγαίνει μόνο στις τσέπες των μεγαλεμπόρων και των κυκλωμάτων με αγροτικά φάρμακα, θα έπρπε εδώ και χρόνια να αποτελεί το αποκλειστικό και μοναδικό αίτημα ενός ” αγροτικού ξεσηκωμού “ Για τί μόνο τότε ο αγρότης θα μπορούσε να κερδίσει την ” ηθική αναγνώριση ” του αγώνα του απέναντι σε μια κοινωνία, ( και κατά συνέπεια και την κατανόηση στα αιτήματά του ), που έχει πληγεί ίσως και περισσότερο από αυτόν από την λαίλαπα της κρίσης. Και που δεν έχει πλέον τη δυανατότητα να αντιμετωπίζει και τις συνέπειες στην υγεία, από τις εγκληματικές κερδοσκοπικές πρακτικές ορισμένων ...
Για δεκαετίες ολόκληρες, το αγρότικο ζήτημα στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα κατέληγε πάντα στο τέλος του ” ξεσηκωμού ” και της ” διαπραγμάτευσης ” με το γκουβέρνο, στο δίπτυχο ” όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά “! Και ολοκληρωνόταν με αίσχη του στυλ Αγκροτέρα ( Χατζηγάκης ), δεκαπλές εγγραφές εκτάεων σε συνεταιρισμούς για αποζημιώσεις και κοινοτικά ” δωράκια ” σε Σωματεία και αγροτοπατέρες…
Και σήμερα, η, δίκαιη το είπαμε, διαμαρτυρία των αγροτών, ξεφεύγει σε ένα ” πολιτικό και διακαναλικό ” παιχνίδι στην πλάτη τους, όπου αν δεν ήταν η σημερινή κυβέρνηση, θα είχε την γνωστή κατάληξη: Μερικές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με το ” Συντονιστικό “, η μερίδα του λέοντος στα ” φιλικά ” στην κυβέρνηση τις τράπεζες και τον υπουργό Σωματεία και την πλειοψηφία του αγροτικού κόσμου να επιστρέφει στα ” ξεχερσωμένα ” από τις εγκληματικές επιλογές του παρελθόντος, χωράφια και τα … χρέη. Ίσως με ένα χαμόγελο ” περηφάνειας ” για τη νίκη στα χείλη, αλλά στην ουσία, ” Πάντα γελαστοί και γελασμένοι ” ...
( Από την Ουρσουλίνα )
