Οταν λέμε “ολιγαρκής αφθονία” δεν εννοούμε να γυρίσουμε στους χωματόδρομους, τη ρετσίνα και το “ψωμί, ελιά και Κώτσο Βασιλιά”. Ούτε ο Σερζ Λατούς, ο σύγχρονος Γάλλος οικονομολόγος, συγγραφέας του βιβλίου με τον ίδιο τίτλο, εννοούσε αυτό.
Εννοούμε ότι, οι μεταβιομηχανικές παραγωγικές χώρες που κάνουν κουμάντο στην Ευρώπη και τον κόσμο, (Γαλλία, Γερμανία, Αμερική) αλλά και οι βιομηχανικά αναπτυσσόμενες (Ασιατικές και Ινδία) πρέπει, επιτέλους, να λάβουν υπόψιν τους ότι ζούμε σε έναν πλανήτη με πεπερασμένες δυνατότητες τροφοδότησης πρώτων υλών.
Και μη μου πείτε για την αειφόρο ανάπτυξη. Η “αειφόρος ανάπτυξη” δεν αφορά, ούτε τα ορυκτά καύσιμα, ούτε τα πετρώματα, ούτε τις σπάνιες γαίες, ούτε τα πολύτιμα μέταλλα. Ολα αυτά βρίσκονται στον πλανήτη μας σε πεπερασμένα αποθέματα. Και είναι υποχρέωσή μας να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στην τεχνολογική ανάπτυξη της κατανάλωσης (φυσικά όχι στην Ιατρική και τα επιστημονικά επιτεύγματα που ανεβάζουν το βιοτικό επίπεδο του κόσμου!) και το σεβασμό, στον πλανήτη, στις χώρες που διαθέτουν αυτές τις πρώτες ύλες και σπαράσσονται από πολέμους, στις κοινωνίες των καταναλωτών.
Γιατί, στο κάτω κάτω, “ολιγαρκής αφθονία” σημαίνει οικολογία, ορθολογική ανάπτυξη, ειρήνη, απομάκρυνση από τον χυδαιοϋλισμό, επιστροφή στις αξίες του πολιτισμού.
Δηλαδή, όλα αυτά που εκπροσωπούμε στην Ευρώπη των πολιτών. Ολων των πολιτών· όχι μόνο των “αρίστων”, που αρκετές φορές βιάζονται να κουνήσουν το δάχτυλο, με τα τρολ της φτηνής αποδόμησης…
