“Κανείς δεν πάει χαμένος”, όπως λέει και το γνωστό (και πολύ ωραίο τραγούδι). Το ξαναθυμηθήκαμε διαβάζοντας για τη συνάντηση που είχε ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, με το ΔΣ. της Digea, του ψηφιακού παρόχου. Στη συνάντηση πήρε μέρος και ο “πρόεδρος της Digea, κ. Στρατής Λιαρέλης”. Εδώ είναι που μου ήλθαν στο μυαλό οι στίχοι του τραγουδιού, μαζί με τη σκέψη “μικρός που είναι κόσμος ” : Μέγαρο Μαξίμου (κάποτε) – ιδιωτικός πάροχος ψηφιακής tv, ένα τσιγάρο, ή ακριβότερα, μια δημοσιογραφική πένα δρόμος. Έστω κι αν ο κ. Λιαρέλης, προερχόμενος από την ΚΝΕ, είχε “διακριθεί” στο τηλεοπτικό μέσο και όχι τόσο στο γραπτό. Ειναι ο ίδιος κ. Λιαρέλης που μετείχε τακτικά και συστηματικά στον “πρωινό καφέ”, όχι της Ελένης Μενεγάκη αλλά του Κωνσταντίνου Σημίτη επί της βασιλείας, ουπς, σόρυ, ,,, πρωθυπουργίας του, ήθελα να πω. Και βέβαια δεν ήταν ο μόνος – … έτσι Γιάννη; Αλλά δεν είναι της παρούσης η σύνθεση όλης της ομήγυρης του “καταλληλότερου”… Έτσι είναι πάντως. Τα δικά μας τα παιδιά, τα παλλικάρια μας δεν πάνε χαμένα. Και όχι σε κάτι θέσεις πολιτικών συμβούλων, με ημερομήνία λήξεως αλλά σε ωραίες, αφράτες και ακριβές πολυθρόνες του ιδιωτικού τομέα. Ο οποίος κατά τα άλλα διέπεται από αξιοκρατία, δεν υπεισέρχονται κομματικά ή πολιτικά ή άλλα κριτήρια. Ε, τώρα κι αν τυχαίνει κάποιος να έχει κι ένα πετιγκρί από το σημιτο-Μαξίμου, τι θέλετε να κάνουμε; Άλλος έχει phD και άλλος τις ευλογίες του πιο καλά ριζωμένου κατεστημένου… Ας μην είμαστε… ρατσιστές…
// ΔΗΜΟΦΙΛΗ
