Το Τίποτα Καΐλή (του Νίκου Μωραΐτη)

Γιατί ασχολούμαστε με την Καϊλή; Επειδή είναι ανιστόρητη; Ή επειδή είπε ψέματα; Ο ένας «δολοφονημένος στον Εμφύλιο από τους κομμουνιστές» παππούς της ζούσε τη δεκαετία του ’50 και ο άλλος ζούσε τη δεκαετία του ’70, όπως αποκάλυψε με στοιχεία ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Τι περιμένατε δηλαδή από μια Καϊλή; Μια όποια Καϊλή, μεγαλωμένη και αναδεδειγμένη την εποχή της σήψης, της σημιτικής πασοκίλας. Να ξέρει Ιστορία; Ή να υπηρετεί την αλήθεια; Και από πού να τη μάθει την αλήθεια; Από τις μίζες και τα χρηματιστήρια του καθεστώτος Σημίτη; Κι αν η ίδια ήταν πολύ μικρή επί πράσινης ληστείας, αυτό είναι όμως το κλίμα στο οποίο μεγάλωσε: Όλα εύκολα, όλα χλιδή, όλα ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ εκείνη την εποχή δεν ήταν πλέον κίνημα, ήταν διαβατήριο. Διαβατήριο για να αναδειχθεί ένα «πράσινο κορίτσι» -αν του το επέτρεπε η εμφάνισή του και το ήθος του- στα πράσινα lifestyle έντυπα του Πέτρου Κωστόπουλου και των ομοίων του. Διαβατήριο για να φτάσει μία κοπέλα με άθλια ελληνικά να λέει τις ειδήσεις του Μεγάλου Διαπλεκόμενου Καναλιού. Όλα τα μπορείς. Δεν χρειάζεται γνώση. Μόνο κομματική ταυτότητα.
Η Εύα Καϊλή είναι ένα γνήσιο τέκνο της εποχής της. Έκανε κοινωνικές σχέσεις με τα κατάλληλα στελέχη, σήκωσε όσο έπρεπε τη φούστα ώστε να συγκεντρώσει τα κλικ του φακού, πήγε στα κατάλληλα νυχτερινά κέντρα με τις κατάλληλες παρέες, έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει για να φτάσει μέχρι το κοινοβούλιο – ναι, με το «βου και α, βα» της ευφράδειάς της. Κι όταν έμεινε εκτός βουλής, οι κομματικές της σχέσεις την έστειλαν στην ευρωβουλή, να λέει «b and a, ba» – διότι όταν έχεις τέτοια ιερά τέρατα της γνώσης, τα εξάγεις και σε άλλα κράτη.
«Γιατί ασχολείστε τόσες μέρες με ένα τίποτα;» έγραψε κάποιος στο twitter. Και έχει δίκιο. Όμως αυτό το τίποτα είναι γέννημα της περιόδου κατά την οποία αυτή η χώρα γνώρισε τη μεγαλύτερη αλλοτρίωση, που οδήγησε τελικά στην κατάρρευσή της. Κι αυτό είναι άξιο κοινωνικής μελέτης. Έτσι, το τίποτα Καϊλή είναι -από ερευνητικής απόψεως- κάτι.