Ο αθλητικός ρεπόρτερ Θανάσης Ασπρούλιας, ο οποίος έχει φορέσει την φανέλα του Παναθηναϊκού, περιγράφει μία απίστευτη προσωπική εμπειρία με τον ιστορικό ηγέτη Παύλο Γιοαννακόπουλο και τον σημερινό Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα:
“Σε ηλικία 16-17 ετών νομίζω (περνάνε και τα χρόνια και παγιδευόμαστε σε λεπτομέρειες), είχα ήδη αρχίσει να κάνω κάποιες περιστασιακές προπονήσεις με το αντρικό του Παναθηναϊκού, πριν μπω στην ομάδα στα 18 μου.
Εκείνη την εποχή, ήμουν κολλητός με κάποιον που είχε εισιτήρια διαρκείας για την ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού. Στο ΟΑΚΑ είχε έδρα.
“Ρε σεις, δεν πάμε να δούμε το ματς την Κυριακή” μας είπε.
Δεν πήγαινα ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον γιατί η οικογένειά μου ήταν λίγο διστακτική. Τέλος πάντων. Ευκαιρία να πάμε στο ΟΑΚΑ. Δωρεάν!
Ανεβήκαμε στο ΟΑΚΑ με Κάνιγγος-Κηφισιά… Μια και δύο φτάσαμε στο ΟΑΚΑ, καθίσαμε δίπλα από τα επίσημα, νομίζω ότι το ματς ήταν Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ (αλλά και πάλι, χαμένες στη λήθη του χρόνου οι λεπτομέρειες) και μετά έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι. Ημουν ψηλός. Ξεχώριζα. Αυτοκίνητο δεν υπήρχε φυσικά και ο ανάγκη της επιστροφής, μας καλούσε να ακολουθήσουμε το ίδιο δρομολόγιο. Στο ύψος του ΟΑΚΑ, υπήρχε τότε μία στάση λεωφορείου. Θα κατεβαίναμε την Κηφισίας, με τη φυσαρμόνικα πάντα και θα βγαίναμε στη γωνία με την Αλεξάνδρας.
Με ποδαρόδρομο (ποτέ δε μου άρεσε) φτάσαμε στη στάση, όπου ένα λέλεκας και δυο άλλοι 16-17χρονοι, περίμεναν το λεωφορείο να περάσει. Τίποτα αφύσικο έως εκείνη τη στιγμή. Μέχρι που μετά απο δέκα λεπτά αναμονής, σταματάει μπροστά στη στάση μία πελώρια mercedes…
Τρόμαξα, δεν το κρύβω… “Ποιος διάολος σταματάει έτσι μπροστά σε δεκάδες άτομα που περίμεναν στη στάση τη λύτρωση από τον ποδαρόδρομο”….
Αμέσως, το παράθυρο του συνοδηγού άνοιξε….
Δε θυμάμαι πια πως προλόγισε… Κάτι είπε ο οδηγός. Μόλις τον είδα σάστισα. Ημουν ο επικεφαλής (άθελά μου φυσικά), μίας τεράστιας μάζας ανθρώπων, που περίμεναν το λεωφορείο και είδαν να σταματάει μπροστά τους μία λιμουζίνα, την οποία οδηγούσε ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Σίγουρα κοκκίνισα, αν κι αυτό δεν το επιβεβαιώνει κανείς.
“Σπίτι σου πας Θανάση μου;” με ρώτησε. Η κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
“Ναι πρόεδρε σπίτι” ψέλλισα. Ναι ψέλλισα. Η κάτι τέτοιο.
“Ελα μπες μέσα, θα σε κατεβάσω εγώ” είπε και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αφού δίπλα μου, όλοι, άκουγαν τον διάλογο. Η κάτι τέτοιο..
“Ευχαριστώ πρόεδρε, αλλά είμαι με τους φίλους μου εδω και δε θέλω να τους αφήσω. Ευχαριστώ πολύ πάντως” απάντησα. Η κάτι τέτοιο.
“Πόσοι είστε” με ρώτησε… Η κάτι τέτοιο
“3 πρόεδρε”…
“Ελα, ρε μπείτε μέσα όλοι. Θα σας πάω εγώ”. Οχι κάτι τέτοιο. Όχι!
Οι φίλοι μου με κοίταξαν περίεργα. Με συστολή και ντροπή συνάμα.
Μπήκαμε… Και σε όλη τη διαδρομή ο Παύλος Γιαννακόπουλος που είχε μαζέψει τρία 16-17χρονα παιδιά από τη στάση, μιλούσε μελιστάλαχτα στον καθένα ξεχωριστά για το διάβασμα, για το μπάσκετ, για τη ζωή. Μέχρι που ήρθε η ώρα να μας αφήσει…
“Συγγνώμη παιδιά μου… Πανόρμου είπατε ότι μένετε ε; Σας πειράζει να σας αφήσω εδώ, για να συνεχίσω πιο κάτω;”. Ημασταν στη γωνία Αλεξάνδρας και Κηφισίας, δηλαδή 200 μέτρα μακριά από το σπίτι…
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και πάντα αποτελεί σημείο αναφοράς στις συζητήσεις μας με τους άλλους δύο. Τον αγαπημένο μου φίλο Τζίμι, που πλέον, εδώ και χρόνια ζει στην Ομαχα των ΗΠΑ, κι έχει γίνει αμερικανάκι, αλλά τον λατρεύω…
Και τον Αλέξη… Τον νυν πρωθυπουργό!
Οι τρεις μας ήμασταν… Και ο Παύλος. Ο άνθρωπος που έζησε για τους ανθρώπους. Ανεξαρτήτως χρώματος, αλλά αν ήταν και οπαδοί του Παναθηναϊκού ακόμα καλύτερα. Αλλά δεν είχε και σημασία.
Καλό ταξίδι πρόεδρε. Καλό ταξίδι Κύριε Παύλο”.
ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Ασπρούλια στο sdna.gr
