Είστε εδώ

Ο σύγχρονος Κατιλίνας ζει; Όχι μόνο ζει… – Του Γιάννη Καρμανίδη

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ξαναχτυπά!
Ο λόγος για αυτόν. Τα λόγια περιττά. Τι να πει κανείς για αυτόν τον στυλοβάτη τού πολιτικού μας συστήματος, γι’ αυτό τον ογκόλιθο τής σκέψης, τής φιλοσοφίας, τής ρητορικής και τής πολιτικής συλλήβδην. Γι’ αυτόν που άφησε καριέρα πίσω του, για να ασχοληθεί με εμάς τους πληβείους. Ναι μιλάμε για αυτόν, τον επάξια επονομαζόμενο από τον γράφοντα ως “σύγχρονο Κατιλίνα”: μιλάμε για τον
Ευάγγελο Βενιζέλο. Μα καλά, ζει άραγε (πολιτικά πάντα); Όχι μόνο ζει, αλλά και στη Βουλή έρχεται και κοινωνός των πολιτικών αποφάσεων γίνεται καθημερινά (όπως το ίνδαλμα του, ο original Κατιλίνας) και δημοσίως παρεμβαίνει προφορικά και γραπτά με πληθώρα θράσους. Η τελευταία του παρέμβαση-άρθρο έγινε στον προσωπικό του ιστότοπο με τίτλο “Πόσο πρωτογενές πλεόνασμα μνήμης χρειάζεται;”
Ας δώσουμε, λοιπόν, τη δέουσα σημασία σε αυτόν τον στοχαστή τού καιρού μας. Μιλάει για το πρωτογενές πλεόνασμα της οικονομίας που έχει νόημα μόνο όταν συνδυάζεται με την ανάπτυξη. Μα η ύφεση δεν είναι αποτέλεμα των δικών τους πολιτικών (για τις οποίες βγήκε σθεναρά μπροστά); Ξεχνάει άραγε ότι στα σκοτεινά (αλλά πρόσφατα) χρόνια τής διακυβέρνησης τους η Ελλάδα απώλεσε το 25% τού ΑΕΠ; Για ποια ανάπτυξη μιλάει εν έτει 2016, ο -μόνιμος- αντιπρόεδρος (έως τον Δεκέμβριο τού ’14) των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων τής κρίσης; Τότε ο συνδυασμός πλεονασμάτων και ανάπτυξης δεν ήταν αναγκαίος; Τότε που η εξάτμιση τού ΑΕΠ λάμβανε χώρα, ο στοχασμός του δεν είχε φτάσει στα επίπεδα που βρίσκεται σήμερα; Και ευθαρσώς με αφορμή αυτή του τη διατύπωση συμπληρώνει στο άρθρο του πως απαιτείται σήμερα ένα πλεόνασμα μνήμης για τη περίοδο του τάχα αντιμνημονιακού λαϊκισμού τής περιόδου 2010-2015.
Ω καιροί, ω ήθη! Τί αναγκαζόμαστε οι ταλαίπωροι να ακούμε από αυτόν τον άνθρωπο. Μιλάει για ανάγκη πλεονάσματος μνήμης αυτός που έχει προσωπικό μερίδιο ευθύνης για την αιμορραγία αυτού τού τόπου, αυτού τού λαού. Τα “Έργα και Ημέραι” του (& τους) γνωστά: η κατιλινικής φύσεως (sic) συνωμοσία του μαζί με τον Σαμαρά, ώστε να ανατραπεί ο Γ. Παπανδρέου το 2011, να έλθει ένας εγκάθετος πρωθυπουργός (ανεξαρτήτως με τις οποίες και πάμπολλες διαφωνίες με την κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν πρέπει να λησμονούμε πως αυτή ήταν η εκλεγμένη κυβέρνηση τής Ελληνικής Δημοκρατίας) και να γίνει ο Σαμαράς στο μέλλον πρωθυπουργός και εκείνος ο ες αεί αντιπρόεδρος. Επίσης, το εγκληματικής φύσεως PSI, τού οποίου ο κ. Βενιζέλος υπήρξε αρχιτέκτονας και ένθερμος υποστηρικτής. Ναι! Αυτού τού εκτρώματος που αποψίλωσε τα αποθεματικά των ασφαλιστών ταμείων (και κατηγορούν από πάνω την αριστερά για τη κατάντια τού ασφαλιστικού συστήματος), των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων. Ποιος μιλάει;
Αυτός που ήταν το πλέον υψηλόβαθμο μέλος των κυβερνήσεων που ευθύνονται 100% για τη μεθόδευση διάλυσης τού κοινωνικού κράτους και κάθε είδους παροχής, τής υγείας (πρωτοβάθμιας, αλλά και εν συνόλω), τής παιδείας (η ντροπιαστική υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων – αν έχει κανεις τον Θεό του – είναι μόνο ένα ενδεικτικό παράδειγμα), τής δημόσιας διοίκησης κ.α.. Μιλάει αυτός, ο ένθερμος μαζί με τα υπόλοιπα γαλαζοπράσινα παιδιά υποστηρικτής τού πινοσετικής οσμής νεοφιλελεύθερου σοκ που συνοψίζεται στο τετριμμένο (αφού το ακούσαμε τουλάχιστον 1.000.000 φορές από τον Άδωνι) : “να τρέξουν γρήγορα οι ιδιωτικοποιήσεις” ή σε ελεύθερη πλην όμως διαφωτιστική μετάφραση “κάτω το δημόσιο σύμφερον” . Ναι αυτός, ο αρχιτέκτονας, ως Υπουργός Οικονομικών τότε, του οικοδομήματος που ονομάζεται ΤΑΙΠΕΔ, τού οποίου η κατασκευή έγινε τόσο κακή τη πίστει που τη πληρώνουμε σήμερα με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Ποιος μιλάει; Ο υπεύθυνος -πάντα με τη γνωστή παρέα- για την σημερινή ανεργία σε νούμερα επιπέδου τζόκερ και κατ’ επέκταση για την ανθρωπιστική κρίση, τη δυστυχία, τη μιζέρια, την έλλειψη ελπίδας, τη φτώχεια ενός φτωχοποιημένου λαού. Γιατί είναι γεγονός πως αυτός ο λαός αυτός φτωχοποιήθηκε.
Πόσο πλεόνασμα μνήμης, λοιπόν, απαιτείται; Πάρα πολύ! Τόσο πολύ, ώστε να μην ξεχάσει ποτέ ο ελληνικός λαός αυτά τα “έργα και ημέραι”. Και αν ορισμένοι, όχι κακοπροαίρετα, τείνουν να τα ξεχάσουν, είναι ηθική υποχρέωση όλων μας που δεν τα έχουμε ξεχάσει και δεν θα τα ξεχάσουμε να τους τα θυμίζουμε. Σε αυτή την περίπτωση και μόνο μπορεί να μιλήσει κανείς για ανάγκη πλεονάσματος μνήμης.

Όσο για τον σύγχρονο Κατιλίνα, δεν τού αξίζει μία τετοια απάντηση, αλλά περισσότερο αυτή που έδωσε ο Κικέρωνας στο ίνδαλμα του στοχαστή τού καιρού μας πριν από 2079 χρόνια: “Ως πότε, Κατιλίνα (εδώ: Βενιζέλε), θα κάνεις κατάχρηση τής υπομονής μας;”

Δυστυχώς, θα κάνει για πολύ καιρό ακόμα. Αλλά, δεν μάς πτοεί αυτό, γιατί όπως λέει και ο Παύλος Πολάκης (που είναι καθημερινά το πρώτο θέμα στα δελτία τής “μαχόμενης και ανεξάρτητης – αντικειμενικής δημοσιογραφίας”): “και μπορούμε και θα νικήσουμε!”. Άλλωστε, ποτέ διαχρονικά οι συνωμότες δεν είχαν στο τέλος την κατάληξη που θα ονειρευόντουσαν…
Γιάννης Καρμανίδης
(φοιτητής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *