Απάντηση στα όσα έγραψε ο Νίκος Γεωργιάδης στην Athens Voice φωτογραφίζοντας τον ξεκάθαρα, έδωσε ο Νίκος Αγγελίδης μέσα από την προσωπική σελίδα του στο Facebook. Συγκεκριμένα, αφηγήθηκε μία ιστορία για το πως γνώρισε το Νίκο Γεωργιάδη στα πολυτελή γραφεία του Tempo του Ανδρουλιδάκη, πριν από 16 χρόνια.
“Τον συγκεκριμένο “συνάδελφο” τον πρωτογνώρισα, ερχόμενος στην Ελλάδα από την Αμερική, το 2001. Ήταν παρουσιαστής ειδήσεων!!!
Δεν του έδωσα ποτέ κανένα δικαίωμα και πάνω από όλα δεν συζήτησα ποτέ μαζί του – και με κανέναν άλλον – τις πολιτικές, ιδεολογικές αντιλήψεις μου. Αυτές ήταν, είναι και θα παραμείνουν για μένα. Δικό μου, προσωπικό κομμάτι…
Λίγες ημέρες μετά την έναρξη της συνεργασίας μου με τον τηλεοπτικό σταθμό Tempo, όπου θα προσγειωνόταν και ελικόπτερο στην ταράτσα του κτιρίου όπως διαφήμιζαν (όντως με είχαν περάσει για αμερικανάκι)… με κάλεσαν σε σύσκεψη. ΣΥΣΚΕΨΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ!!!
Εκεί λοιπόν στα πολυτελή γραφεία της εταιρίας του Ανδρουλιδάκη, είδα τον “συνάδελφο” που είχε και γαλόνια πολεμικού ανταποκριτού (όπως μας υπενθύμιζαν πάντα), με απλωμένα τα πόδια στο γραφείο του, να τρώει σουβλάκια και να ακούει τις απόψεις και τις προτάσεις των ρεπόρτερς… Μια αξιομνημόνευτη σύσκεψη δελτίου…
Με αυτά και με αυτά συνέχισα την ζωή μου εδώ στην πατρίδα… Και να που μερικά χρόνια αργότερα ξανασυναντιόμαστε με τον “συνάδελφο” μέσα από αυτό το άρθρο…
Χαρά μου και τιμή μου…
Μένω όμως με την απορία. Τα τζατζικοκρεμμυδάτα σουβλάκια της σύσκεψης τα χώνεψες αγαπητέ ή σου έκατσαν από τότε;
Τα πόδια τα κατέβασες από το γραφείο ή είναι οδηγία γιατρών για να κυκλοφορεί το αίμα;
Το σουβλάκι το τρως ακόμη με κρεμμύδια και τζατζίκι;
Αυτοί είναι οι σοβαρότεροι… προβληματισμοί που προέκυψαν με την ανάγνωση του άρθρου…
Νίκος Αγγελίδης
Υ.Γ. Παρεπιπτόντως (έτσι και για την ιστορία) η τραγιάσκα είναι “κόσμημα” αγώνα της εργατικής τάξης…
Υ.Γ. 2 Αφεντικά έχουν οι σκύλοι… Δεν με αφεντεύει κανείς. Είμαι άνθρωπος, ελεύθερος, ένας απλός εργαζόμενος, όπως όλοι όσοι έχουν την τύχη να έχουν δουλειά… Το αφεντικό μου… τον Νίκο Παππά δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ και μου είναι αδιάφορο να τον γνωρίσω…
Εργοδότης μου είναι οι πολίτες αυτού του τόπου μέσα στους οποίους συγκαταλέγομαι και εγώ… Οικτίροντας λοιπόν το πόνημα…σας, απλά να σας μεταφέρω ότι δεν είμαστε όλοι ευνουχισμένα στρατιωτάκια του συστήματος…“
Δείτε τι έγραψε ο Νίκος Γεωργιάδης:
Ήταν πολύ ρετρό η εικόνα της δημόσιας τηλεόρασης. Ο εκφωνητής παρέπεμπε στις αλήστου μνήμης εποχές της μαυρόασπρης τηλεοπτικής δραστηριότητας της Ανατολικής Γερμανίας του μακαρίτη Έριχ Χόνεκερ. Με στόμφο αριστερής ταξικής ταυτότητας ο άτυχος συνάδελφος απήγγειλε το ποιηματάκι: «Ο εκπρόσωπος των τραπεζικών συμφερόντων… κ.λπ. κ.λπ. κέρδισε τον Β’ γύρο στη Γαλλία… κ.λπ. κ.λπ.». Κάποια στιγμή πολύ αργότερα, όταν αυτό το παιδί αναλογιστεί το ρόλο που διαδραματίζει, μπορεί και να ξεσπάσει σε γέλια οικτίροντας τον εαυτό του. Μπορεί και όχι. Διότι το αφεντικό του, ο Νίκος ο Παππάς, τον κάλυψε.(…)
