Tο παλιόπαιδο το ατίθασο, ο καταληψίας, ο τρομοκράτης της Ευρώπης μετατράπηκε, σε δυόμισι μόλις χρόνια, στον ευρωπαϊκότερο των Ευρωπαίων, στο συνομιλητή του Μακρόν, στον άνθρωπο που όχι μόνο υπόσχεται ανάπτυξη αλλά και τη φέρνει. Στα νούμερα μόνο; Έστω σε αυτά, σε πρώτη φάση. Είναι αυτό λίγο ύστερα από επτά χρόνια οικονομικού πολέμου;
Όση ώρα έβλεπα τη συνέντευξη τύπου του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, σκεφτόμουν όλο εκείνο το Φωφω-Καμινέτο το οποίο διεκδικεί την αρχηγία της Κεντροαριστεράς και με έπιαναν τα γέλια. Τι το παλεύετε; Αρχηγό η Κεντροαριστερά έχει: Τον Τσίπρα.
Δε νομίζω ότι υπάρχει κεντροαριστερός ψηφοφόρος -κανονικός, όχι σημιτικό παρακολούθημα της ΝΔ- που να άκουσε τον Τσίπρα στη ΔΕΘ και να μη μοιράζεται τα ίδια αιτήματα με τον πρωθυπουργό: Ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο και οικολογική συνείδηση, νέες δουλειές, Ευρώπη ίσων ευκαιριών με αιρετούς θεσμούς.
Για την ακρίβεια, αδυνατώ να φανταστώ και πολλούς ψηφοφόρους της Κεντροδεξιάς -του Καραμανλή, όχι του ακροδεξιού αντιπροέδρου- που να αντιστρατεύονται ένα τέτοιο όραμα.
Αυτό είναι και το δράμα τους. Το παλιόπαιδο το ατίθασο, ο καταληψίας, ο τρομοκράτης της Ευρώπης μετατράπηκε, σε δυόμισι μόλις χρόνια, στον ευρωπαϊκότερο των Ευρωπαίων, στο συνομιλητή του Μακρόν (ναι, στον ενικό – ξίδι!), στον άνθρωπο που όχι μόνο υπόσχεται ανάπτυξη αλλά και τη φέρνει. Στα νούμερα μόνο; Έστω σε αυτά, σε πρώτη φάση. Είναι αυτό λίγο ύστερα από επτά χρόνια οικονομικού πολέμου;
Η μεγάλη ατυχία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Φώφη Γεννηματά είναι ότι έπεσαν πάνω στον πιο ευέλικτο και ευπροσάρμοστο πολιτικό που υπήρξε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν μπόρεσε να αλλάξει την Ευρώπη; Δεν μπόρεσε να σκίσει τα Μνημόνια; Άλλαξε ο ίδιος. Αλλάζει τη χώρα μέσω των Μνημονίων ή παρά αυτά. Όχι υμνώντας τα, αλλά με επιθυμητό ορίζοντα το τέλος τους.
Γιατί εκσυγχρονισμός της χώρας δεν σημαίνει να έχεις όλα τα λαμόγια δίπλα σου να κλέβουν και όλες τις εφημερίδες γύρω σου να σε λένε εκσυγχρονιστή. Εκσυγχρονισμός είναι να φέρνεις αποτελέσματα. Και κοίτα να δεις που γίνεται και χωρίς καλά αγγλικά, και χωρίς μίζα, και χωρίς να ανήκεις σε πολιτικό τζάκι ώστε να ξέρεις τι σημαίνει κομιλφό καμιά φορά.
Όταν καταλαμβάνεις ένα τόσο μεγάλο πολιτικό χώρο όσο ο Τσίπρας με τη νέα του στρατηγική, ποιοι σου μένουν για αντίπαλοι; Ένα κράμα ακροδεξιών, φιλοχουντικών, φιλοσημιτικών, διαπλεκόμενων που έχασαν την κουτάλα. Μητσοτάκης και Φώφη, και Καμίνης, και Θεοδωράκης μαζί δηλαδή. Όχι ως αντίπαλα δέη αλλά ως συνασπισμένα υπολείμματα της χειρότερης περιόδου της σύγχρονης Ελλάδας.
Το άρθρο του Νίκου Μωραίτη δημοσιεύεται στο altsantiri.gr
