Χαίρε νέε κόσμε! Ο παλιός σε χαιρετά χωρίς να σε αποχωρίζεται. Με αυτά και με αυτά, μάθαμε πως τελικά η Ιστορία δεν τέλειωσε εκεί γύρω στο 1989 , όπως ήθελε και ο πολύς Φουκουγιάμα. Ας θυμίσουμε λίγο το τότε. Η πτώση, κατάρρευση ή ανατροπή (και τα τρία συνυπήρξαν) των σοσιαλιστικών χωρών, πυροδότησε μια νέα αντεπίθεση του Νεοφιλελευθερισμού. Λογικό. Οι χθεσινοί εχθροί των κομμουνιστικών ιδεών, έβρισκαν το πιο πρόσφορο έδαφος πάνω στην υποχώρηση και καμπή της Ιστορίας. Μια τάση που για να είμαστε και δίκαιοι εξόπλισαν και οι στρεβλώσεις του Υπαρκτού.
Οι Scorpions έγραφαν και τραγουδούσαν το αλήστου μνήμης «Wind of Change» και το εν λόγω σουξέ επενδυόταν με εικόνες από την πτώση του Βερολίνου. Ο καπιταλισμός, πιο συγγενής στον εγωισμό και στην φύση της Προϊστορίας του ανθρώπινου γένους- έδειχνε τα δόντια του. Οι ΜΚΟ και τα διάφορα ευαγή ιδρύματα που ανέλαβαν την ιδεολογική αποκατάσταση της τάξης έθεταν τις νέες προτεραιότητες πάνω στα συντρίμμια των Σοβιέτ και στα αδειανά πουκάμισα της Κομσομόλ. Ανοιχτά σύνορα, ανοιχτές κοινωνίες, ελεύθερη αγορά. Καταδίκη του Ολοκληρωτισμού. Γκρέμισμα των αγαλμάτων.
Η παλιά Θεολογία πέθανε. Ζήτω η νέα Θεολογία! Η συζήτηση πια περιοριζόταν στο εσωτερικό της διαχείρισης του Καπιταλισμού. Αν αυτή θα γινόταν με τον «τρίτο δρόμο» (προς τον καπιταλισμό προφανώς) αλά Γκίντενς. Ή αν θα ήταν καλύτερη μια ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη οδός. Η Παγκοσμιοποίηση γινόταν το νέο ιδεολόγημα. Προτάσσονταν οι ευμενείς της πλευρές (μετακίνηση, διασύνδεση). Όχι ο βάρβαρος πυρήνας της (συμπίεση του εργατικού κόστους). Και μετά ήλθε η νέος μετασχηματισμός του παγκόσμιου καπιταλισμού, που βέβαια σημειωνόταν για χρόνια. Ήλθε η κατάρρευση των ασιατικών τίγρεων του 1998. Από κει και πέρα αρχίζουν οι επιμέρους τροποποιήσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού. Κορυφώνονται και ενσωματώνουν τις τάσεις και τις αντιφάσεις του. Του δίνουν ανάσα με πολεμικές εισβολές. Παρότι η νέα οριοθέτησή του με την κρίση του 2007, δείχνει πια τα όριά του. Τώρα βέβαια, τα δόντια είναι γέρικα αλλά εξίσου κοφτερά. Ο νέος πολυπολικός κόσμος του Μονεταρισμού και των πολλών παράλληλων περιφερειακών πολέμων, διαμορφώνουν μια νέα γεωγραφία όπου το νεοφιλελεύθερο δόγμα αμφισβητείται. Με δύο τρόπους. Από του λαούς που όμως στερούνται επιτελείων και σχεδίων. Και από τον ίδιο τον Καπιταλισμό που επινοεί τους τρόπους επιβίωσής του, αναπροσαρμόζοντας τις αλυσίδες του. Παραδόξως, ένα πράγμα διατηρείται σταθερά. Και αναζωπυρώνεται λυσσαλέα. Το φάντασμα του Κομμουνισμού επισκέπτεται τον γηρασμένο κόσμο, αλλά τώρα μέσω της καμινάδας των δανεισμένων σπιτιών των πρώην μεσαίων. Ένας κόσμος χωρίς Διεθνή, φοβάται περισσότερο την εκδοχή του νέου Κομμουνισμού. Ο καπιταλισμός και τα εργαστήρια του, πιο προνοητικά από όλους, φτιάχνουν ξανά την αμυντική τους γραμμή. Αν κάποτε εισέβαλαν στον Κόλπο των Χοίρων, ή χάιδευαν στοργικά τύραννους σαν τον Πινοσέτ ή τον Βιντέλα, τώρα θα επέλεγαν την σίγουρη οδό της μάχης της Ιδεολογικής Ηγεμονίας. ΜΚΟ. Συνέδρια. Ολόκληρα τμήματα πανεπιστημίων. Ο σολτσενιτσισμός, από τάση αμφισβήτησης της άλλοτε Σοβιετικής Επικράτειας, τώρα γινόταν το κυρίαρχο ρεύμα. Πλάι στο Νεοφιλελεύθερο δόγμα, που εν τω μεταξύ επίσης αναπροσάρμοσαν. Βιολογικά εξάλλου οι γενιές που έζησαν τα έπη του Στάλινγκραντ ή του Κουρσκ, ολοκλήρωναν τον βιολογικό του κύκλο. Τώρα θα ήταν πιο εύκολο να εξισωθούν ο Ναζισμός με τον Κομμουνισμό.
Στην μάχη αυτή συχνά πρωτοστατούσαν οι ανανήψαντες του δεύτερου. Και ο νέος ζηλωτής έχει πάντα πιο πολλή λύσσα. Και σήμερα; τι κάνουμε σήμερα; Η Αριστερά δεν έχει πια εκείνα τα πνευματικά αναστήματα να προσέλθει στον νέο ιδεολογικό πόλεμο με αξιώσεις. Στερείται και υλικά διάβολε. Ποτέ όμως αυτό δεν ήταν υπέρ της. Κι όμως τα επιχειρήματά της θα μπορούσαν να είναι απλά: Πως ο Ναζισμός είναι εκδοχή του καπιταλισμού στην πιο επιθετική και απάνθρωπη διαχείρισή του. Ο κομμουνισμός όμως είναι ένα άλλο σύστημα. Πώς ο Κομμουνισμός όταν έπρεπε, καθάρισε για όλες τις δυτικές δημοκρατίες, μπαίνοντας στην εμπροσθοφυλακή του αντιναζιστικού αγώνα. Για να μπορεί να σερφάρει σήμερα ήσυχα ο κάθε αντικομουνιστής, έπρεπε να σκοτωθεί πρώτα ένα σοβιετόπουλο. Και πως ακόμη και στην πιο στρεβλή εκδοχή που γνωρίσαμε στις τότε χώρες, υπάρχουν επιτεύγματα και κατακτήσεις που ακόμη και τώρα δεν αμφισβητούνται. Αλήθεια ποια επιτεύγματα έχει να παρουσιάσει ο Ναζισμός; Κάτι τελευταίο, ως γνωστόν χιλιάδες Ναζιστικά καθάρματα βρήκαν καταφύγιο σε χώρες της Λατινικής ή Κεντρικής Αμερικής μετά τον πόλεμο.
Ας διαβάσουν το συγκλονιστικό βιβλίο “Οι κυνηγοί των Ναζί: Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου” του Andrew Nagorski για να δουν για ποιον εργάζονταν μετά τον Πόλεμο οι περισσότεροι εξ αυτών. Προφανώς όχι για το καλό της εργατικής τάξης.
*Ο Δημήτρης Ν. Μανιάτης είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στο News 24/7.
Ολόκληρο το άρθρο δημοσιεύεται στον ιστότοπο news247.gr
