…Έτσι όπως διαμορφώνεται το τοπίο στον Τύπο πλέον, ενισχύεται το μέτωπο του αντιπολιτευόμενου Τύπου. Δεν είναι απλώς «αντικυβερνητικό» μέτωπο, αλλά αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Στους κόλπους του είναι εύκολο να διακρίνει κανείς την σκληρή τάση να συγκρουστούν εφημερίδες και συγκεκριμένα στελέχη τους -κυρίως αναλυτές και σχολιογράφοι- με την έννοια της Αριστεράς γενικότερα. Σ’ αυτό το πλαίσιο δεν θέλουν κάνουν ενημέρωση, αλλά να ρίξουν την κυβέρνηση.
Άλλοι το λένε καθαρά, άλλοι το ψιθυρίζουν, άλλοι προσπαθούν να το κρύψουν- ανάλογα με την ποιότητα και τον αυτοσεβασμό κάθε εφημερίδας.
Αυτή η τάση τροφοδοτείται από μια μεγάλη αυταπάτη όσων διαπνέονται από τέτοιες αντιλήψεις. Δεν αντιλαμβάνονται ότι καμία εφημερίδα δεν μπορεί να ρίξει καμία κυβέρνηση. Ούτε την έριξε, ούτε θα τη ρίξει ποτέ…
Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ένας δημοσιογράφος, ή μια δημοσιογραφική ομάδα.Δηλαδή μια κυβέρνηση περιέρχεται σε δύσκολη θέση που μπορεί να οδηγήσει στην πτώση της, μόνο με πληροφορίες και αποκαλύψεις. Αυτές δεν προκύπτουν από τίτλους και σλόγκαν, αλλά από την έρευνα και το ρεπορτάζ. Μάρτυρας μας το Γουότεργκεητ.
Αυτή όμως είναι μια δουλειά που κάνουν οι δημοσιογράφοι και ακριβέστερα οι ρεπόρτερς. Δεν γίνεται από σχολιαστές. Δεν γίνεται με σαχλο-αναλύσεις και αναμηρυκασμούς. Αυτά δεν ρίχνουν κυβερνήσεις. Ρίχνουν την αξιοπιστία του Τύπου.
Η δουλειά μιας εφημερίδας και ενός δημοσιογράφου δεν είναι να βρίσκεται απέναντι σε μια -εκλεγμένη- κυβέρνηση, ή δίπλα σε ένα κόμμα. Η δουλειά του είναι να αναζητά ειδήσεις και πληροφορίες, να σχολιάζει και να αναλύει. Από αυτά προκύπτει η σχέση του με τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και την πολιτική εν γένει. Μια κυβέρνηση είναι κακή γιατί οι πληροφορίες του περιγράφουν αρνητικά της πολιτική της. Οι πληροφορίες και τα πραγματικά περιστρατικά, όχι οι κίισεις και οι διαθέσεις. Άρα οποιος θέλει να ρίξει μια κυβέρνηση δεν ειναι παρά να ερευνήσει και να αποκαλύψει. Όχι να σχολιάζει μονομερώς και με προκατάληψη τα τρέχοντα γεγονότα. Δικαίωμά του, αλλά αυτό ειναι πολιτική αντιπαράθεση, όχι πληροφόρηση…
Πρωτίστως η ικανότητα του δημοσιογράφου -και όχι του εκδότη, του επιχειρηματία- να πλήξει μια κυβέρνηση και οποιαδήποτε εξουσία, με τη δουλειά του στην εφημερίδα του, προκύπτει από τη σχέση του με την αλήθεια και την ενημέρωση, όπως αναδεικνύονται με ντοκουμέντα και στοιχεία που προσκομίζει. Αυτά δηλαδή που αναζητούν οι αναγνώστες. Οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, πρώτα επιλέγουν κόμμα και μετά εφημερίδα. Α- και δεν τρώνε λωτούς και κουτόχορτο…
Aπό κείμενο του δημοσιογράφου και πρώην στελέχους του ΔΟΛ Γιώργου Λακόπουλου στο anoixtoparathyro.gr
