Κοινό γνώρισμα όλων όσοι με ευκολία ξεστομίζουν το “σήμερα ζούμε μια χούντα” είναι ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τη χούντα του ’67. Ρωτήστε τους και θα δείτε. Είναι συνήθως αυτοί που στα χρόνια της επταετίας των συνταγματαρχών κοιμόντουσαν με ανοιχτά παράθυρα αλλά δεν έτυχε να ακούσουν ποτέ μια κραυγή από το ΕΑΤ/ΕΣΑ ή από τις ταράτσες της οδού Μπουμπουλίνας. Είναι αυτοί που σε πέντε λεπτά μπορούν να αποδομήσουν με ευκολία τον μύθο των “νεκρών του Πολυτεχνείου” αλλά θα χρειαστούν πέντε ώρες για να σου απαριθμήσουν πόσους δρόμους εγκαινίασε με το μυστρί του ο Παττακός. Αυτοί και άλλοι πολλοί που δεν ενοχλούνται και ιδιαίτερα από το πολιτικό μόρφωμα της Χ.Α. είναι οι ίδιοι που τρέμουν μη και στη χώρα μας επικρατήσουν καθεστωτικές λογικές και πρακτικές ενός Μαδούρο που παρουσιάζεται ως ο σύγχρονος μπαμπούλας που απειλεί το αστικό κατεστημένο.
Κοινή συνισταμένη όσων επιχειρούν να προσδώσουν απολυταρχική χροιά στην διακυβέρνηση της χώρας από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι παραλληλισμοί -εκτός από την περίπτωση Μαδούρο- είτε με τη Βόρεια Κορέα είτε με χαρακτηρισμούς όπως “τελευταία σοβιετία” της Ευρώπης.
Κοινή συνισταμένη ένας ξαναζεσταμένος από τα χρόνια της πραγματικής χούντας κομμουνιστικός κίνδυνος που απειλεί και πάλι την Ελλάδα. Σε αυτό το πολιτικά και ιστορικά κρίσιμο σημείο είναι που συναντούνται οι νοσταλγοί της χούντας των συνταγματαρχών με τους νεόκοπους “αντιστασιακούς” που βλέπουν ένα απειλητικό φάντασμα να πλανιέται πάνω από τα κεφάλια αλλά και τα κεφάλαιά τους.
Ταυτίζοντας τα προσωπικά τους συμφέροντα με τις συνταγματικά κατοχυρωμένες δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών δεν διστάζουν να παρουσιάσουν ως “χούντα” οτιδήποτε απειλεί τα επιχειρηματικά τους σχέδια και τις πολιτικές τους επιδιώξεις.
ολόκληρο το άρθρο του Πέτρου Κατσάκου στην avgi.gr
